Het is zondag.
Ik bak scones voor bij de thee.
Tegelijkertijd lees ik dit:
Beatrix Potter’s bucolic tales about bunny rabbits, hedgehogs and puddleducks will be celebrated across Britain this summer as the country marks 150 years since the writer and illustrator’s birth. But now an unexpected literary ally, the playwright Alan Ayckbourn, has signed up to help ensure that the darker side of Potter’s enduring imaginative world is not forgotten.
Nog geen twee jaar geleden waren wij in het Lake District.
Daar woonde Beatrix Potter (1866-1943). Daar zette zij haar fantasieën op papier.
Ik zocht meteen wat vakantiekiekjes op.
Potter bleef kinderloos en liet na haar dood in 1943 de staat meer dan 1600 hectare natuur en vijftien landerijen na aan de National Trust.
Ik ben niet opgegroeid met Beatrix Potter.
Mijn liefde voor haar werk kwam pas toen ik in verwachting was.
De dag nadat ik manlief had verteld dat ik zwanger was kwam hij met dit boekje thuis.
Vanaf die dag tot 26 februari 1979 hadden wij het alleen nog maar over Jeremias.
De familie nam het meteen over.
Nooit had iemand het over de baby. Het was Jeremias dit en Jeremias dat.
Bij Metz en Jungerhans stonden prachtige serviezen uitgestald.
Het bleef bij kijken en watertanden. Wij hadden geen cent te makken.
Kinderen van rijkere vriendinnen dronken hun melk uit Wedgwood mokken terwijl ons kind het met een nep exemplaar van de Hema moest doen.
En toen raakte Beatrix Potter in de vergetelheid.
Onze vrienden werden grootouders en ik wilde ze Beatrix Potter boekjes geven.
Geen winkel had ze nog in de verkoop.
Geen winkel.
Ik hoop dat daar met deze musical verandering in komt.
We hunkeren tenslotte naar alles wat ooit geweest is.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten