Spareribs: ik at ze in Florida.
In plaats van frietjes vroeg ik extra coleslaw.
Want dat is waar het in mijn eetpatroon om gaat: koolhydraten eet ik niet in combinatie met vlees/vis en groenten.
Ooit las ik het boek van Montignac.
Die formule werkt goed voor mij.
Dieetboeken zijn niet aan mij besteed. Sonja Bakker zal aan mij niets verdienen.
Ik weet wat gezond is. Ik weet wat ik lekker vind.
Een borrel: ik drink iedere dag mijn Keteltje.
Ik snoep zo nu en dan.
Maar ik denk er wel bij na.
Het gaat om de tijd die er tussen zit.
Noten: prima.
Twee uur voor -of drie uur na de maaltijd.
We boffen met het winterse weer in Zeeland.
Ik wandel iedere dag met de hond: minimaal een half uur.
Honger of trek heb ik alleen in het begin gehad.
Mijn maag is inmiddels gereset.
Aan mijn Amerikaanse vriendin schreef ik dat ik 24 lbs kwijt was.
Dat klinkt beter dan elf kilo.
Mijn bloeddruk is dermate gedaald dat ik 's avonds de Valsartan kan laten staan.
In september maakte ik nog een aantal broeken.
Daar zwem ik nu in.
Wat ben ik blij dat ik mijn wintergarderobe niet heb uitgebreid met dure aankopen.
Ik wacht tot de lente. Hopelijk heb ik dan mijn streefgewicht bereikt.
Gelukkig kan niemand zien hoe ik er momenteel bijloop.
Charmant is het niet.
Ik doe in Zierikzee boodschappen en voel, terwijl ik van winkel naar winkel loop, onder mijn oversized winterjas het kruis van mijn broek naar de knieën zakken.
P. heeft zijn bretels al aangeboden.
Ik wil niet zeuren, maar waarom word ik alleen onder de taille dunner?
Aan de bovenkant verandert er niet veel. Waar zijn mijn billen? (foto boven)
Worden de kerstdagen moeilijk?
Neen.
Ik zie wel hoe het loopt.
Kan ik lekkernijen niet weerstaan, dan pijnig ik mijzelf niet.
Maar vooralsnog zijn die lekkernijen niet verkeerd.
Veel wild. Veel vis.
Nog 24 lbs. te gaan.
Uh....neen. Ik bedoel elf kilo.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten