IM

Mijn hemel, wat is er de afgelopen dagen veel gebeurd!

We zijn nog maar een week terug, maar het voelt alsof we nooit zijn weggeweest.

Alleen de bruine lichaamskleur, die ik iedere dag vertroetel met een dikke laag lotion/crème, doet mij aan een maand Florida herinneren.

Op de Nederlandse politiek kom ik een andere keer terug.

Eerst even naar twee leuke mannen, Joop Braakhekke en Peter van Straaten, die ons deze week ontvielen.

Terloops neem ik mijn vader, die in 1994 overleed, mee in dit stukje.

Waarom?

Omdat papa een smulpaap was. 

In het dashboardkastje lagen dozen bonbons van Vroon of van die hele dikke tabletten Verkade chocolade.

Zijn slanke genen heb ik helaas niet geërfd.

Hij was van het overvloedige uitdelen. Zo ongelooflijk gastvrij.

Dat Joop Braakhekke een moeder van 106 jaar achterlaat vind in misschien nog wel het verdrietigst.

Joop had alvleesklierkanker. Die strijd win je nooit, tenzij het ontdekt wordt voordat de symptomen opdoen.

Ik keek naar zijn grappige programma's.

Joop liet je genieten van het leven, met name van het leven in de keuken.

Morgen eten we hazepeper. Ik probeer het met de losse hand van Braakhekke te maken en proef veel.

Staat er in het recept van de Gouden Karper, het favoriete (wild)restaurant van mijn vader in Hummelo, een halve theelepel - dan moet ik dat niet te nauw nemen.

Joop had een heerlijke stem.

Als hij knoflook zei, dan wilde je direct een teen opeten.

Wanneer hij wijn proefde riep ik tegen manlief: "Maak maar een flesje open."

Alles wat Joop uitsprak was lekker.

De overgang van eten naar de wc lijkt raar, maar is toch heel natuurlijk.

Mijn vader las de krant op de wc.

Dan ging het allemaal wat makkelijker.

Ik zou het niet meteen een genen kwestie willen noemen, maar iets lezen op de wc doe ik ook.

Wordfeuden werkt heel ontlastend.

Al jaren hangt de zeurkalender van Peter van Straaten naast de pot.

Ik kan het nooit laten om vooruit te kijken, maar ik heb me nu voorgenomen toch echt te wachten tot

1 januari.

Die zeurderige, taaie, slome humor van Van Straaten. Heerlijk.

Toon Hermans met de pen.

Hij noemde zichzelf geen politiek cartoonist, maar de Inktspotprijs viel hem dit jaar toch ten deel.

Creatieve mensen, waar mijn vader ook toe behoorde, laten iets moois na.

".......................El, je mag niet scheuren hoor!!..........."

*******