Geloof in de liefde

Wat een geweldige ACTIE.

"Denk jij wat ik denk," vraag ik aan manlief.

'Je bedoelt dat stelletje dat hier beneden afspreekt?'

"Exact."

Met enige regelmaat treffen wij hier, toevallig ook aan de Maas, op een afgelegen plek een jongen en een meisje op een bankje in een innige omhelzing.

Zij is moslima. Hij lijkt op een hardcore Feyenoorder.

Wanneer ze mij met de hond aan zien komen laten hun lippen elkaar los en glimlachen ze verlegen.

Ik glimlach en knik bemoedigend. Dat slaat nergens op, maar toch.

Ze zit zijwaarts op zijn schoot. Zijn linkerhand ligt op haar knie, onder haar jurk.

Ik loop naar de achteringang van ons huis.

Ze gaan verder met vrijen.

Intens.

Ik word er blij van. Ze zijn zo verliefd.

Hij voelt haar. Zij laat hem begaan.

Zo moet de multiculturele samenleving eruitzien.

Eenmaal binnen maakt mijn blijdschap plaats voor bezorgdheid.

"Hoe moet dat nou verder met ons stelletje? Zouden haar ouders al een huwelijkskandidaat voor haar hebben? En zou hij het zijn macho-vrienden durven vertellen."

Hun ontdekkingsreis overschrijdt de grenzen van haar geloof.

Zwaar bewaakte islamitische grenzen.

Vrijheid van liefde is niet vanzelfsprekend.

Het recht van vrije partnerkeuze evenmin.

Krankzinnig natuurlijk: in een vrij land als Nederland.

********

"Een vergissing is menselijk"

Het is tijd voor -en van asperges en ik wil soep maken.

Ik kocht altijd een pakje soep en kookte daar stukjes asperges in gaar.

Maar nu ik wil afvallen zijn kant-en-klare soepen uit den boze.

Zelf maken is ook veel lekkerder.

Aanzet gaf mijn schoondochter die ons met Pasen een heerlijke doperwtensoep voorzette.

Maar ik heb geen staafmixer.

En dus reed ik naar Blokker.

Ik pakte er meteen een mooie aanbieding uit.

€29,99 voor een Philips.

"Ja, er zit ook een garde bij," zei de verkoopster nog.

Ze wees me op een beker achter de stafmixer waar inderdaad een garde in stond.

'Goed zo. Dat is heel fijn. Neem ik.'

Ik maakte een foto van mijn aankoop (middelste staafmixer).

Bij het afrekenen ging het niet goed.

"Dat is dan €34,99."

'Nou, nee - hij is toch echt €29,99.'

"Oh, ja. Het was een aanbieding. Maar ze zijn vergeten het kaartje te veranderen. Natuurlijk krijgt U hem voor €29,99."

Nog voor ik de winkel uit was had ze de prijs van de staafmixer veranderd naar €34,99.

Bij het uitpakken thuis ontdekte ik meteen dat er geen garde bij zat.

Dus linea recta retour, waar ik gelukkig dezelfde verkoopster trof.

"Iets niet goed?"

'Er zit geen garde bij, die U mij beloofd had.'

Ze keek naar de doos, waar inderdaad geen garde op afgebeeld stond.

"Nee, niet bij dit model."

We liepen weer samen naar de showmodellen.

'Mevrouw, U heeft mij heel toch heel duidelijk gezegd dat er een garde bij zat?'

"Ja, inderdaad. Maar een vergissing is toch menselijk."

Ik dacht meteen aan de "vergissing" bij het afrekenen, maar hield daar toch mijn mond over.

'Toch staat er een garde hier bij de staafmixer die ik heb gekocht en die U mij heeft aangewezen. Ik heb er ook een foto van gemaakt.'

"Ja, U heeft helemaal gelijk. Ik denk dat klanten hem verkeerd hebben teruggezet. Die garde hoort bij die rechter staafmixer.

Nogmaals, mensen maken fouten. Ook ik."

'U kent de producten toch, die u verkoopt? We hebben hier vanmiddag lang en uitgebreid bij stilgestaan.'

"Tja.......maar een vergissing is menselijk."

Weer dacht ik aan het verkeerde prijskaartje.

Daar kwam nu ook nog eens een verkeerd geplaatst artikel bij en een verkoopster die mij verkeerd had geïnformeerd.

Ze bleef beleefd en telde waarschijnlijk ook de aaneenschakeling van slordige fouten.

Maar ook ik hield vol dat ik toch die garde erbij wilde hebben.

"Ik ga het aan mijn baas voorleggen, maar ik geef u weinig kans."

Ze ging naar het magazijn en ik bleef wachten bij de staafmixers.

Het pakte verrassend goed uit.

Ze kwam met een grote doos van Princess terug.

Weliswaar een model dat ik niet in de winkel had zien staan, maar dat deerde mij niet.

Deze staafmixer (die normaal €59,99 kostte) heeft meer power en meer onderdelen.

En wij aten heerlijke aspergesoep.

Met dank aan deze klantvriendelijke Blokker, die hopelijk van deze "menselijke fouten" zal leren.

Oud

 

Met dit warme weer trek ik mijn bermuda aan en loop zo de stad in. 

Het is een Amerikaanse gewoonte. Daar lopen vrouwen van alle rangen en standen tot hun laatste snik in shorts en niemand die dat dat raar vindt.

"Jonge blom."

Zo noemden vrienden die dertig jaar geleden veertig werden mij. Daarmee bevestigden ze hun eigen vrees ouder te worden.

Nu ze de zeventig binnenstappen en ik nog even in de zestig mag blijven hangen geven ze mij nog steeds dat compliment, gevolgd door "wacht maar, jouw tijd komt ook nog wel."

In tegenstelling tot mijn man, die erfelijk belast is met het ouder worden syndroom - en mij altijd waarschuwde dat hij niet als zijn zeurende ouders wilde worden, heb ik het er zelf nooit over.

Anderen wijzen mij op mijn leeftijd.

Laatst werd ik aangesproken op de markt.

Ik stond bij een stoffenkraam naast een Antilliaanse dame met een paar maatjes meer. Nu kom ik ook van een paar maatjes meer en dus weet ik dat je dan ook wat ruimer moet denken qua metrage.

"Zal ik nou twee of drie meter nemen?"

De verkoper gaf geen antwoord en dus keek ze mij vragend aan.

'Wat gaat u maken,' vroeg ik - alsof ik kennis van zaken had.

"Een jurkje voor mijn dochter en een lange blouse voor mijzelf."

De stof kostte €1,50 per meter!

'Ik zou voor zekerheid gaan en drie meter nemen. U kunt er altijd nog een sjaal bij maken.'

Ze lachte haar hagelwitte gebit bloot. 

"Mijn moeder heeft mij geleerd altijd naar ouderen te luisteren, dus......"

Na dat woord ouderen verloor ik haar verdere complimenten. Ze was ontzettend hartelijk en lief, maar ik schrok toch weer van het feit dat ik er blijkbaar oud uitzie.

Ik voel me namelijk niet zo. Ja, ik schrik ook wanneer ik mijn leeftijd hardop zeg: 62 jaar.

En ja, toen mijn (groot)ouders die leeftijd bereikten vond ik dat ook oud.

Een oude vrouw in shorts in Rotterdam.

"Dat kan niet Ellen," hoor ik mijn moeder zeggen.

Ze zweeft achter mij aan. Van kraam naar kraam.

Mama kleedde zich voor de stad. 

Ik doe aan wat ik prettig vind.

Mama verfde haar haar totdat ze grootmoeder werd. 

Ik laat de jaren rustig hun gang gaan.

Mama ging iedere week naar de kapper. 

Ik vind eens in de zes weken al veel.

Mama ging iedere maand naar de pedicure. 

Ik alleen wanneer ik een kalknagel of eksteroog heb.

En terwijl de kapper krulspelden indraaide zat de manicure aan mama's handen de prutsen. 

Ik heb nog nooit een manicure bezocht.

Het enige waar ik mij altijd druk om heb gemaakt is mijn gewicht.

Maar dat had meer met de gezondheid -en beter in mijn vel (niet in mijn vet) zitten te maken.

Nu ik twintig kilo ben afgevallen moeten er nieuwe kleren komen.

Ik pak een stofje van Walmart en begin aan mijn zoveelste bermuda.

"Dat doe je goed Ellen."

*****

Thistle City Barbican - Londen

Vanaf LCA waren wij binnen het uur in ons hotel.

Je neemt de DLR van het vliegveld naar Banks, waar je overstapt op bus 43.

Uitstappen bij Central Street.

De receptie is goed. Vriendelijk, belangstellend, hulpvaardig en alert.

Het hotel heeft een gym en zelfs een zwembad.

Lounge en receptie zijn groot en licht.

Een prettige entree.

Dat kun je ook van de gangen boven zeggen.

Er zijn twee grote liften.

Het hotel heeft twee bars, een restaurant en er is de mogelijkheid snacks en sandwiches te kopen.

Een compleet hotel dus, voor een redelijke prijs.

Let wel op de extra belastingen die nog bovenop de kamerprijs komen.

Het ontbijt was niet fantastisch, to say the least.

De warme gerechten waren lauw. De croissants waren droog. 

Wij kwamen om half tien ontbijten en toen waren de meeste tafels leeg. Zo werd zelfs jam niet aangevuld.

De koffie was niet om te drinken.

De kamer kun je thuis online uitkiezen. 

Ze zijn ruim, zeker voor een stadshotel.

Het is basic, maar niets ontbreekt.

De bedden zijn prima.

Wifi in de kamer is heel erg traag. Foto's uploaden lukte niet.

Minpunt is de badkamer.

Die is echt te klein en behoeft renovatie.

Reden dat wij Barbican uitkozen was vanwege het gelijknamige theater waar wij een avond het Nederlands/Britse toneelstuk "Obsession" zagen.

Toen we om tien uur terugkwamen in het hotel konden we nog eten in de bar.

Een uitstekende late night snack!

Conclusie:

Ondanks dat de locatie niet perfect is, toch blijft dit hotel een aanrader.

Het is makkelijk met het openbaar vervoer te bereiken, heeft ruime kamers, biedt veel en vooral de service is uitstekend.

Touwtje

"Het touwtje uit de deur," van Jan Terlouw.

Neen, het is niet een nieuw kinderboek.

Maar de uitlatingen van Terlouw, op wie ik ooit stemde omdat ik hem zo knap vond, bij DWDD past in het rijtje van zijn bestsellers.

Terlouw, op respectabele leeftijd, wist met zijn kritisch-zalvende woorden heel veel mensen te bereiken.

Zo veel zelfs dat de laatste DWDD geheel in het teken van zijn "touwtje verhaal stond."

Vertrouwen. Daar ging het over.

Hoe krijgen wij weer vertrouwen.

En dan kom ik bij de foto.

Het bord zegt duidelijk dat de supermarkt geen vertrouwen in het gedrag van scholieren heeft.

Ze mogen er tijdens hun pauze niet meer in.

Is dat een probleem van deze tijd?

Neen!!

Ik ga even terug naar mijn middelbare schooltijd.

Het Rotterdamsch Lyceum en café Van Rijn.

Ze werden alleen maar gescheiden door de Pieter de Hooghweg.

Oom Cor was de eigenaar. Tante Nel stond achter de bar.

Tijdens de pauzes -en tussenuren stormden wij massaal het café binnen om een goed plekje te bemachtigen.

Dat hield in dat er voor andere klanten geen plek was. Van Rijn barstte uit zijn voegen.

De rest bleef buiten bij de voordeur tegen auto's aan hangen of zette de billen in de vensterbanken.

Hoe we het café achterlieten?

Uhhh........volgende vraag.

Op een dag stond tante Nel bij de deur.

"Gaat je wat gebruiken?"

Dat was je entreebewijs.

Ze stuurde je door naar oom Cor.

Die inde meteen twee kwartjes voor een kop koffie. Voor minder mocht je niet naar binnen.

Cor en Nel hielden het niet lang vol.

Na een paar weken bestormden wij het café weer en probeerden de scherpe blik van tante Nel te ontwijken.

Ik pakte dan snel een leeg kopje of glas van het biljart, maar ik weet zeker dat ze me doorhad.

Dat touwtje uit de deur is mij ook bekend.

Mijn ouders werkten beiden en sleutels aan vier kinderen geven was vragen om moeilijkheden.

Trouwens, bakker en melkboer moesten bestellingen in het halletje kunnen zetten.

Angst voor inbraak was er wel degelijk. Kralingen had last van Crooswijkse jeugdbendes.

Mijn ouders vormden een uitzondering in de straat.

Tweeverdieners was een woord dat in de jaren '50 en '60 nog niet bestond.

De meeste vrouwen waren thuis en zo was er toezicht in de straat.

Vertrouwen is iets wat mij niet met de paplepel is ingegeven.

Mijn, door de oorlog getraumatiseerde, moeder was altijd bang voor oorlog.

De Cuba-crisis, de Russische bezettingen in Oost-Europa, of oorlogen in het Midden-Oosten: 

mijn moeder zag in alles een aanleiding voor een Derde Wereldoorlog.

Ze heeft het gelukkig niet mee hoeven maken.

Conclusie: met dat vertrouwen zat het in mijn jeugdjaren ook niet goed.

Heeft het zin om hier een touwtje uit te hangen? 

London City Airport - LCA

>>>Het klinkt misschien idioot wanneer ik zeg dat we verrast waren door de vriendelijkheid en hulpvaardigheid die we in Londen ervoeren.

Maar blijkbaar zijn wij al zo gewend aan de verhuftering in ons eigen land dat "please sir, take my seat" ons in hoge mate verrast.<<<

Het vliegveld is veel drukker dan in onze herinnering.

We waren twee keer via LCA gevlogen. Nu was het onze bestemming.

Op de heenreis hoorde ik in 010 niemand over een tubetje tandpasta dat in mijn handbagage zat.

Hoeft ook niet, zo had ik geleerd van onze vele reizen - voornamelijk naar de VS.

Tandpasta valt niet onder de vloeistoffen.

Zelfs een mini-flesje parfum, dat niet in het verplichte plastic zakje zat, werd niet opgemerkt.

Hoe anders ging het op de terugreis.

Wij waren voorbereid.

Bretels af, geld uit de zakken, sieraden af, plastic zakje (ziplock, zoals ik altijd doe) in de aanslag.

De bekende grijze bakken waren dus snel gevuld.

Maar toch ging ik af.

BH natuurlijk.

"Take off your shoes."

Ik ging door drie scanners.

Was P. kwijt.

Was mijn schoenen kwijt.

Was de grijze bak kwijt.

"Where are my shoes?" riep ik.

'Try there,' riep een beambte terug.

Ik zag ze ergens staan, maar ik wist niet of ik ze mocht pakken.

Overal zag ik handschoenen.

Overal hoorde ik commando's.

"Can I put them on?"

Een diender knikte.

In de verte herkende ik het rode jack van manlief.

Maar hij was te druk met het vinden van ons koffertje.

"Heb je mijn bak gezien?"

En toen viel mijn oog op een heel andere band waar ik mijn roze tasje herkende.

Ik riste de bak van de tafel en checkte direct of alles er nog was.

Sieraden, geld, paspoorten...

Nadat ik mijn schoenen had aangedaan voegde ik mij bij manlief die al in gesprek was met een security-man.

"Where is the jar."

'Jar?'

Wij keken elkaar verbaasd aan en herhaalden het nog eens tegen elkaar: 'Jar?'

'Do you mean the tea.'

De inhoud van de koffer werd uitgespreid op een tafel.

Wij hadden geen idee waar hij naar op zoek was. Althans, we wisten niet wat er in het koffertje kon zitten dat we niet mee mochten nemen.

Alle vloeistoffen zaten in het zakje.

Maar daar was dat tubetje tandpasta.

"That has to be in the plastic bag."

We stonden daar als bestrafte kleine kinderen bij te kijken.

'Okay, I'll put it in the bag.'

"No, I have to scan it first."

Ik kreeg bijna de slappe lach.

'Go ahead sir. Do what you have to do.'

Maar mijn ziplock werd dus ook afgekeurd.

Alles ging over in een door LCA goedgekeurd zakje. Zo ook de tandpasta.

'So you don't follow international rules? You have your own rules."

Dat bevestigde hij.

"Now where is the jar?"

De stem werd dreigender.

'Sir, I absolutely have no idea what you are looking for or what we did wrong for that matter.'

Uiteindelijk, op de bodem van de koffer vond hij een potje jam dat ik bij Fortnum&Mason had gekocht. 

Het was te groot.

Te bedenken dat ik potten mosterd en jam zonder problemen in mijn handbagage mee mocht nemen naar de VS.

Wordt aldaar niet als vloeistof gezien.

Dat geldt trouwens ook voor crèmes, mascara en puffers.

"So you did have a jar in your luggage."

Nu worden we ingerekend, dacht ik.

Hij verdenkt ons.

Maar we waren zo pissed off, dat niets me meer kon schelen.

Om alle commotie te laten bezinken zochten we een paar stoelen bij Duty Free.

"Kijk El, daar kun je jam kopen. Fortnum&Mason."

We lachten zuur en tuurden in de ruimte.

Ik wilde de onmachtige woede verdringen door het optimistische gevoel dat het allemaal voor onze eigen veiligheid was.

Nadat ik naar de wc was geweest stond P. al klaar met mijn rugzak in zijn hand.

"We mogen naar de gate. Ze gaan boarden."

'Okee.'

Ik pakte mijn rugzak en had meteen door dat er iets miste.

'De zak van Marks and Spencer. Waar is die?'

"Niet gezien, El."

Ineens wist ik niet of ik die tas met nieuwe kleren wel in de grijze bak had gelegd.

Mijn hoofd tolde. Had ik hem misschien in de trein laten liggen?

Godzijdank was de security snel bereikt.

En ja hoor....... ik zag mijn aankopen liggen.  

Maar hahaha - jajaja. Zie die maar eens 1,2,3 weer in je bezit te krijgen.

"What did you buy? What's in the bag?"

"Check if there is no food in that bag!," zei de ene diender tegen de ander.

En mijn brein was moes.

"Uhhhh, blouses, cardigan.....uhhhhh"

"Jacket," vulde P. aan.

Die was zó lief voor me.

"Rustig El, plenty of time."

Beneden, in de laatste wachtruimte, kwamen een oud-collega van manlief tegen die ons gelukkig de nodige afleiding bood.

De vlucht met British Airways was perfect.

De Britse heren namen allemaal (gratis) gin&tonic.

Bye bye London.

So long Thames.

We vlogen over "ons" Zeeland en hadden, ondanks de vieze ramen, een schitterend zicht op Rotterdam. 

"Welkom thuis," zei  vrouwelijke marechaussee toen ze mijn paspoort inkeek. 

Dat klonk goed.

****

Londen (2)

Dinsdag zetten we wat minder stapjes.

Maar leuk was het.

Eerst struinden we door het antiek-centrum en waanden ons even in een Brits kostuumdrama. 

Daarna naar Oxford Street: winkels kijken.

Wat jammer dat Selfridge alleen aan de buitenkant authentiek is gebleven.

Foto's van de ochtend.

Heel anders is dat met Fortnum&Mason.

Ooooo, wat een historie.

Op en top Brits.

We lunchten hier heerlijk en dronken koninklijke thee.

Lees de geschiedenis even. Zo bijzonder!

Lunch bij F&M

We waren om 16 uur terug in ons hotel.

Dit keer konden we ons rustig op de avond voorbereiden.

De voorstelling Obsession had geen laaiende kritieken gekregen.

Wij zagen een fascinerende voorstelling in een uitverkochte zaal.

Wat een schitterend theater is het Barbican!

De foto's heb ik niet tijdens de voorstelling zelf gemaakt, hoor.

Halina en Gijs waren al op het toneel toen de zaal volliep. Grappig om de verbaasde gezichten te zien.

De voorstelling duurde van 19.45 tot 21.25 uur.

Geen pauze.

En dus aten we nog een lekker hapje in de gezellige bar van ons hotel.

Londen (1)

Na dertig jaar weer eens naar Londen: op maandag heen en op woensdag terug.

Reden: Obsession een unieke Nederlands-Britse toneelproductie onder de regie van Ivo van Hove.

"Deze bijzondere internationale coproductie met het Barbican Centre gaat in april 2017 in Londen in première met een cast van zowel Engelse als TA-acteurs. Ze wordt geheel in het Engels gespeeld. 

De rol van Gino wordt vertolkt door acteur Jude Law die met tal van bijzondere rollen in zowel theater (Henry V, Hamlet, Anna Christie) als film (Sherlock, The Grand Budapest Hotel, Side Effects, Cold Mountain) heeft bewezen één van de belangrijkste acteurs van zijn generatie te zijn."

Hoe makkelijk is het om in Rotterdam in te stappen en een uur later in Londen te zijn.

We kochten een Oystercard, die hetzelfde werkt als de Nederlandse OV-kaart. Met dat verschil dat je binnen een uur ongelimiteerd van de bus gebruik kunt maken voor maar £1,50.

Wij hebben in Nederland geen klagen over het openbaar vervoer, maar Londen verslaat ons toch. Hoewel ik die diepe gewelven en ondergrondse gangen (metro) niet echt prettig vind.

Ons hotel lag dicht bij het Barbican Theatre.

Niet echt centraal, maar The City was binnen 10 minuten met de bus te bereiken.

We checkten om 11.30 uur in en zoals te verwachten was de kamer nog niet schoongemaakt.

Erg jammer, want ik had niet geslapen.

Helemaal niet geslapen? Ik hoor het u ongeloofwaardig vinden.

Neen, 0,0 geslapen.

Heel normaal voor mij wanneer ik vroeg op moet staan en dus ook (voor mijn doen TE) vroeg naar bed ga.

Maar goed.

De vreugde dat ik weer in bruisend Londen was gaf me een enorme boost.

En dus startte maandagochtend onze (veel te lange) wandeling van The City naar Westminster.

Dat was in eerste instantie helemaal niet onze bedoeling, maar zolang onze benen ons droegen bleven we lopen: van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid.

The(financiële)City - Fleet(nationale pers)Street - justitieel centrum - theater centrum - Trafalgar Square - Whitehall (regeringscentrum)

Het was koud, maar droog.

Op het moment dat we terug naar het hotel wilden konden we geen bushalte vinden, was moesten we drie keer overstappen en zag ik dubbel.

Eenmaal op de kamer dook ik direct mijn bed in en viel in een comateuze slaap.

Manlief moest alleen naar de bar voor een maaltijd.

Ik heb 15 uur aan een stuk door geslapen.

Loop vanuit uw stoel maar even met ons mee (I = omschrijving): 

Foto's 

*******

Beveiligingstag

Op de laatste dag van ons heerlijke bezoek aan Londen deed ik nog wat inkopen bij Marks&Spencer op Moorgate (the City).

Ik kon goed slagen en was dolgelukkig met mijn aankopen.

Eenmaal terug in Rotterdam kwam ik tot de ontdekking dat er in het jasje nog zo'n inktpatroon zat.

Er was helemaal geen alarm afgegaan in de winkel.

Natuurlijk heb ik meteen, via e-mail, contact opgenomen met M&S.

Zelf gaan klooien met dat ding durfde ik niet.

Vandaag ben ik de stad ingegaan.

Toen ik P&C binnenliep ging het alarm meteen af. Direct stormden er twee verkopers op mij af.

Na uitleg begon het gepieker.

P&C heeft een heel ander systeem en volgens hen geldt dat ook voor C&A, Hema en andere Nederlandse winkels die tags gebruiken.

"Ik weet zeker dat wij in Nederland een universeel systeem hebben. Misschien moet u ermee naar M&S in Den-Haag?"

'Maar ik heb begrepen dat het een kwestie van een sterke magneet is,' probeerde ik nog.

De behulpzame verkopers schudden hun hoofd.

"Ik weet trouwens niet welk systeem WE heeft. Maar ik vrees het ergste voor u."

'Waar zit WE?'

Hij kon het me zo aanwijzen: "aan de overkant."

Ik liep de winkel uit en weer ging het alarm af.

Weer kwam er iemand achter mij aan.

WE kon ik zonder sirene binnenlopen.

Ook hier vond de verkoopster het een machtig interessant verhaal.

"Wat een gedoe voor u. Ik weet niet of het lukt, maar ik kan het allicht proberen."

Ze legde de tag op de magneet. Ik hoorde klik en ze trok hem heel eenvoudig uit elkaar.

Voor de formaliteit liet ik het bonnetje nog even zien.

Ik voelde me een beetje bezwaard dat ik niets kocht, dat dan weer wel.

*****

Herdenking Pim Fortuyn

Met gemende gevoelens stond ik afgelopen zaterdag weer bij het borstbeeld van Pim Fortuyn.

Ieder jaar op -of rond 6 mei sta ik wel even stil bij Pim.

Ik schreef vaak over die bezoekjes: over 6 mei, wanneer iedereen de roes van 5 mei nog aan het uitslapen was en een handjevol mensen de moeite nam Pim te herdenken.

Dat viel me altijd enorm tegen.
Veel woorden - maar geen daden.

Zaterdag werd zijn vijftiende sterfdag herdacht.
Er waren "belangrijke" mensen.
Politici, columnisten, journalisten en er was veel pers.

Volgend jaar sta ik weer op een uitgestorven plein.
Dat weet ik nu al.

Herdenking Pim Fortuyn
*****

Ik ben jarig

Daar word je dan drie jaar voor.

Om een snuitband te krijgen.

Heb ik weer.

Het vrouwtje laat me niet meer uit zonder dit marteltuig.

Ze zegt dat het voor mijn eigen bestwil is. 

Tss, het idee. Ik loop voor gek.

Ik had vandaag, op mijn verjaardag, wel wat anders verwacht.

Een lekkere drol van een ander dier, of een in ontbinding zijnd stukje lijk van een vogel.

Vorig week had ik nog een tampon te pakken, maar het baasje kon nog net het touwtje uit mijn keel trekken.

Jammer dan.

Zodra ik buiten ben gaat mijn neus naar de grond.

Ja, hallo - je bent een teckel of je bent een teckel.

Ik moet speuren.

Laat mij toch lekker vogelpoepjes likken. 

Vorige week was er paniek in de tent.

Ik ging braken.

Het baasje vertrouwde het niet en dus moesten we naar de dokter in Zierikzee.

Die gaf mij een heel gemene prik.

Ik gilde het uit.

De snoepjes waar ze me mee wilde paaien heb ik gewoon laten liggen.

Wel kreeg ik een lekker medicijn mee naar huis.

Ik vind namelijk medicijnen ook heel lekker.

Ik vind gewoon alles lekker.

Lekker en leuk.

Dat is Jacky.

Behalve dan poseren voor een foto.

Ze zijn de hele dag bezig geweest mij op de plaat te krijgen.

Ik verdom het gewoon.

Zodra het vrouwtje haar camera tevoorschijn haalt ben ik weg.

Nou ja. Ik wil wel een uitzondering maken voor een stukje worst.

Lang zal ik leven.