>>>Het klinkt misschien idioot wanneer ik zeg dat we verrast waren door de vriendelijkheid en hulpvaardigheid die we in Londen ervoeren.
Maar blijkbaar zijn wij al zo gewend aan de verhuftering in ons eigen land dat "please sir, take my seat" ons in hoge mate verrast.<<<
Het vliegveld is veel drukker dan in onze herinnering.
We waren twee keer via LCA gevlogen. Nu was het onze bestemming.
Op de heenreis hoorde ik in 010 niemand over een tubetje tandpasta dat in mijn handbagage zat.
Hoeft ook niet, zo had ik geleerd van onze vele reizen - voornamelijk naar de VS.
Tandpasta valt niet onder de vloeistoffen.
Zelfs een mini-flesje parfum, dat niet in het verplichte plastic zakje zat, werd niet opgemerkt.
Hoe anders ging het op de terugreis.
Wij waren voorbereid.
Bretels af, geld uit de zakken, sieraden af, plastic zakje (ziplock, zoals ik altijd doe) in de aanslag.
De bekende grijze bakken waren dus snel gevuld.
Maar toch ging ik af.
BH natuurlijk.
"Take off your shoes."
Ik ging door drie scanners.
Was P. kwijt.
Was mijn schoenen kwijt.
Was de grijze bak kwijt.
"Where are my shoes?" riep ik.
'Try there,' riep een beambte terug.
Ik zag ze ergens staan, maar ik wist niet of ik ze mocht pakken.
Overal zag ik handschoenen.
Overal hoorde ik commando's.
"Can I put them on?"
Een diender knikte.
In de verte herkende ik het rode jack van manlief.
Maar hij was te druk met het vinden van ons koffertje.
"Heb je mijn bak gezien?"
En toen viel mijn oog op een heel andere band waar ik mijn roze tasje herkende.
Ik riste de bak van de tafel en checkte direct of alles er nog was.
Sieraden, geld, paspoorten...
Nadat ik mijn schoenen had aangedaan voegde ik mij bij manlief die al in gesprek was met een security-man.
"Where is the jar."
'Jar?'
Wij keken elkaar verbaasd aan en herhaalden het nog eens tegen elkaar: 'Jar?'
'Do you mean the tea.'
De inhoud van de koffer werd uitgespreid op een tafel.
Wij hadden geen idee waar hij naar op zoek was. Althans, we wisten niet wat er in het koffertje kon zitten dat we niet mee mochten nemen.
Alle vloeistoffen zaten in het zakje.
Maar daar was dat tubetje tandpasta.
"That has to be in the plastic bag."
We stonden daar als bestrafte kleine kinderen bij te kijken.
'Okay, I'll put it in the bag.'
"No, I have to scan it first."
Ik kreeg bijna de slappe lach.
'Go ahead sir. Do what you have to do.'
Maar mijn ziplock werd dus ook afgekeurd.
Alles ging over in een door LCA goedgekeurd zakje. Zo ook de tandpasta.
'So you don't follow international rules? You have your own rules."
Dat bevestigde hij.
"Now where is the jar?"
De stem werd dreigender.
'Sir, I absolutely have no idea what you are looking for or what we did wrong for that matter.'
Uiteindelijk, op de bodem van de koffer vond hij een potje jam dat ik bij Fortnum&Mason had gekocht.
Het was te groot.
Te bedenken dat ik potten mosterd en jam zonder problemen in mijn handbagage mee mocht nemen naar de VS.
Wordt aldaar niet als vloeistof gezien.
Dat geldt trouwens ook voor crèmes, mascara en puffers.
"So you did have a jar in your luggage."
Nu worden we ingerekend, dacht ik.
Hij verdenkt ons.
Maar we waren zo pissed off, dat niets me meer kon schelen.
Om alle commotie te laten bezinken zochten we een paar stoelen bij Duty Free.
"Kijk El, daar kun je jam kopen. Fortnum&Mason."
We lachten zuur en tuurden in de ruimte.
Ik wilde de onmachtige woede verdringen door het optimistische gevoel dat het allemaal voor onze eigen veiligheid was.
Nadat ik naar de wc was geweest stond P. al klaar met mijn rugzak in zijn hand.
"We mogen naar de gate. Ze gaan boarden."
'Okee.'
Ik pakte mijn rugzak en had meteen door dat er iets miste.
'De zak van Marks and Spencer. Waar is die?'
"Niet gezien, El."
Ineens wist ik niet of ik die tas met nieuwe kleren wel in de grijze bak had gelegd.
Mijn hoofd tolde. Had ik hem misschien in de trein laten liggen?
Godzijdank was de security snel bereikt.
En ja hoor....... ik zag mijn aankopen liggen.
Maar hahaha - jajaja. Zie die maar eens 1,2,3 weer in je bezit te krijgen.
"What did you buy? What's in the bag?"
"Check if there is no food in that bag!," zei de ene diender tegen de ander.
En mijn brein was moes.
"Uhhhh, blouses, cardigan.....uhhhhh"
"Jacket," vulde P. aan.
Die was zó lief voor me.
"Rustig El, plenty of time."
Beneden, in de laatste wachtruimte, kwamen een oud-collega van manlief tegen die ons gelukkig de nodige afleiding bood.
De vlucht met British Airways was perfect.
De Britse heren namen allemaal (gratis) gin&tonic.
Bye bye London.
So long Thames.
We vlogen over "ons" Zeeland en hadden, ondanks de vieze ramen, een schitterend zicht op Rotterdam.
"Welkom thuis," zei vrouwelijke marechaussee toen ze mijn paspoort inkeek.
Dat klonk goed.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten