Inderdaad: elk jaar is het weer ophef rond 4 mei.
Ons land is groot als het gaat om "ophef."
Sinterklaas, Kerstmis, Pasen.....
Altijd wordt het omringd door, laat ik het maar zeggen zoals ik het voel, gezeik.
Er zijn altijd mensen die vinden dat tradities en historische gebeurtenissen niet meer van deze tijd zijn.
Het moet gemoderniseerd worden. Aanpassen aan de huidige situatie. Er moet weer een debat gevoerd worden.
Zo zag ik gisteren Gerdi Verbeet, voorzitter van het Nationaal Comité 4 en 5 mei, bij Pauw.
Ze had het alleen maar over 5 mei, Bevrijdingsdag.
Eindeloos drammend over debatteren, fatsoenlijk met elkaar omgaan, elkaars mening respecteren, blij zijn dat we in een democratische rechtsstaat leven.......
En dat herhaalde en herhaalde ze maar.
Op het moment dat ik wilde gaan zappen zei iemand anders aan tafel:
"Maar we gaan toch eerst op 4 mei herdenken?"
Ja!
Dat ga ik in ieder geval wel doen!
Deze dagen denk ik bijna continu aan mijn moeder.
"Ze zijn gek," zou haar eerste reactie zijn geweest.
Hoewel ik haar visie op deze gevaarlijke tijd vreselijk mis ben ik ook blij dat ze dit gezeik niet mee hoeft te maken.
Denk ik aan mijn moeder, dan denk ik aan de oorlog.
Denk ik aan de oorlog, dan denk ik aan mijn moeder.
Haar leven is gebrandmerkt door haar jaren in het verzet.
Er was een Mies van vóór de oorlog en er was een Mies van ná de oorlog.
Wij keken vanaf eind jaren zestig, toen er televisie in huis kwam, naar de herdenking op de Waalsdorpervlakte.
De gordijnen waren dicht.
Mijn moeder had al dagen migraine en wilde het liefst om acht uur onder de dekens met haar, door niemand te bevatten, verdriet.
Ze zat op haar stoel en keek met een apathische blik naar het scherm. De tranen lieten zich niet tegenhouden, maar huilen kon ze niet.
Ik heb mij altijd afgevraagd wat zij op haar netvlies kreeg.
Haar vermoorde verloofde Jan? De Achterhoek? Het moment dat haar vriend en Trouw-maatje Joop voor haar ogen op het perron van Apeldoorn door de SD werd opgepakt?
Of duwde ze die beelden weg, zoals ze ook de verhalen wegduwde.
Toen de NOS de 4 mei herdenking verplaatste naar De Dam was ze boos.
"4 mei is niet de dag voor poppenkast."
Op 4 mei om acht uur zie ik Jan en Joop, met twintig andere Trouw-verspreiders in het bos van Vught, op geluid veilige afstand van het kamp voor een vuurpeloton staan.
Ik pieker over wat hun laatste gedachten zijn geweest. Dat grijpt me aan.
Mannen die hun leven verloren voor onze vrijheid.
Tot aan mijn eigen dood zal ik hen blijven herdenken.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten