Oud

 

Met dit warme weer trek ik mijn bermuda aan en loop zo de stad in. 

Het is een Amerikaanse gewoonte. Daar lopen vrouwen van alle rangen en standen tot hun laatste snik in shorts en niemand die dat dat raar vindt.

"Jonge blom."

Zo noemden vrienden die dertig jaar geleden veertig werden mij. Daarmee bevestigden ze hun eigen vrees ouder te worden.

Nu ze de zeventig binnenstappen en ik nog even in de zestig mag blijven hangen geven ze mij nog steeds dat compliment, gevolgd door "wacht maar, jouw tijd komt ook nog wel."

In tegenstelling tot mijn man, die erfelijk belast is met het ouder worden syndroom - en mij altijd waarschuwde dat hij niet als zijn zeurende ouders wilde worden, heb ik het er zelf nooit over.

Anderen wijzen mij op mijn leeftijd.

Laatst werd ik aangesproken op de markt.

Ik stond bij een stoffenkraam naast een Antilliaanse dame met een paar maatjes meer. Nu kom ik ook van een paar maatjes meer en dus weet ik dat je dan ook wat ruimer moet denken qua metrage.

"Zal ik nou twee of drie meter nemen?"

De verkoper gaf geen antwoord en dus keek ze mij vragend aan.

'Wat gaat u maken,' vroeg ik - alsof ik kennis van zaken had.

"Een jurkje voor mijn dochter en een lange blouse voor mijzelf."

De stof kostte €1,50 per meter!

'Ik zou voor zekerheid gaan en drie meter nemen. U kunt er altijd nog een sjaal bij maken.'

Ze lachte haar hagelwitte gebit bloot. 

"Mijn moeder heeft mij geleerd altijd naar ouderen te luisteren, dus......"

Na dat woord ouderen verloor ik haar verdere complimenten. Ze was ontzettend hartelijk en lief, maar ik schrok toch weer van het feit dat ik er blijkbaar oud uitzie.

Ik voel me namelijk niet zo. Ja, ik schrik ook wanneer ik mijn leeftijd hardop zeg: 62 jaar.

En ja, toen mijn (groot)ouders die leeftijd bereikten vond ik dat ook oud.

Een oude vrouw in shorts in Rotterdam.

"Dat kan niet Ellen," hoor ik mijn moeder zeggen.

Ze zweeft achter mij aan. Van kraam naar kraam.

Mama kleedde zich voor de stad. 

Ik doe aan wat ik prettig vind.

Mama verfde haar haar totdat ze grootmoeder werd. 

Ik laat de jaren rustig hun gang gaan.

Mama ging iedere week naar de kapper. 

Ik vind eens in de zes weken al veel.

Mama ging iedere maand naar de pedicure. 

Ik alleen wanneer ik een kalknagel of eksteroog heb.

En terwijl de kapper krulspelden indraaide zat de manicure aan mama's handen de prutsen. 

Ik heb nog nooit een manicure bezocht.

Het enige waar ik mij altijd druk om heb gemaakt is mijn gewicht.

Maar dat had meer met de gezondheid -en beter in mijn vel (niet in mijn vet) zitten te maken.

Nu ik twintig kilo ben afgevallen moeten er nieuwe kleren komen.

Ik pak een stofje van Walmart en begin aan mijn zoveelste bermuda.

"Dat doe je goed Ellen."

*****