Pech

Hier hadden nu onze avonturen van donderdag moeten staan, maar ik ga meteen naar het einde van die donderdagmiddag.

We rijden langs de prachtige golfbaan van Ballycastle.

Er gaat een rood lichtje branden.

"Godver - een band."

P. draait direct om en op het eerste kruispunt rijden we gelukkig tegen een garage aan.

"Zie je wel, we hadden een nieuwe auto moeten kopen. Deze is op."

Ik hou mijn mond.

Wat heeft een kapotte band met de leeftijd van de auto te doen, vraag ik mij in stilte af.

"Eerst dat rubber onder de bumper en nu dit."

Ik laat hem stoom afblazen terwijl we een terrein oprijden dat meer op een sloop lijkt.

Een indrukwekkend grote man checkt alle banden en vindt ze te hard.

Hij laat er lucht uitlopen.

"No puncture," vraagt manlief meerdere malen.

"No puncture," is -en blijft het antwoord.

Het rode lichtje weigert uit te gaan, maar daar weet hij een foefje voor.

Ik bedank stiefbeen en zoon en duw een vijfje in zijn handen.

Opgelucht rijden we naar huis.

Dat is een rit van zo'n 25 minuten.

Onderweg doe ik nog een boodschap.

Niets aan 't bandje.

Vanmorgen zijn wij op tijd op pad.

Het is mooi weer en dus kunnen we open rijden.

Ik loods de Mini zoals iedere keer de gevaarlijke weg op.

Maar we zijn het pad nog niet af of we horen een flapperend geluid.

"Ja hoor, lekke band," gilt manlief.

Bij de overburen zetten we de auto aan de kant.

Er is niets te zien. Het stuur trekt ook niet.

P. stapt in en rijdt verder.

Maar het geluid wordt erger.

In een kleine inham op deze griezelige (bermloze) weg zet hij de auto en ziet nu dat de band linksachter lek is.

Er volgen nog wat vloeken.

Terecht.

We zoeken het kaartje van de ANWB.

Terwijl ik ga bellen riskeert P. zijn leven door de auto te verlaten met de gevarendriehoek.

We worden gepasseerd door een zwarte Honda, die na 20 meter bij een huis afslaat.

Ik krijg de ANWB wegens de vakantiedrukte niet te pakken.

P. besluit naar het huis te lopen.

Kort daarop komt hij terug.

"We moeten het risico maar lopen dat we de band echt aan flarden rijden, El. Maar deze lieve mensen bellen een garage. Hang de ANWB maar op."

Met grote tegenzin gaat hij eerst de gevarendriehoek ophalen.

Stapvoets met de alarmlichten aan sukkelen we naar de oprit van het huis.

Jim heeft de hulpdienst aan de telefoon en steekt zijn duim op: "They have the right tyre."

We nemen de uitnodiging om binnen te komen met graagte aan en laten Jacky ineen gekruld op de achterbank achter.

We zitten gezellig met elkaar in de "mooie" voorkamer te praten, terwijl we op technische hulp wachten. Tijdens ons gesprek kom ik erachter (opzettelijk) dat Jim graag Ierse whiskey drinkt.

De band is inderdaad aan flarden.

Een enorme schroef is de boosdoener.

Alles wordt ter plekke geregeld.

Wij zijn opgelucht en blij.

Wat een ontzettend aardige, hartelijke -en hulpvaardige mensen.

Om half twaalf krijg ik een farewell hug van Sharon en loodst Jim ons de weg weer op en zwaait ons na.

Het eerste wat we doen is een fles Jameson en een doos bonbons kopen.

******