Signalen

Wat vliegt de tijd.

Het is alweer vijf jaar geleden dat manlief vier keer deze hoeveelheid gif innam om de CLL (chronisch lymfatische leukemie) knock-out te slaan.

Het hadden eigenlijk zes kuren moeten zijn, maar het spul sloeg zo rigoureus aan dat alle hematologen in de Daniel den Hoed in vergadering besloten de gok te nemen en na vier rondes te stoppen.

P. was in mei nog voor controle geweest.

Het bloedbeeld was nog steeds goed. Geen signalen dat de leuko's zich roerden.

"Ik hoef pas in december terug te komen."

'Wat heerlijk.'

"Maar dok vraagt waarom jij nooit meer meekomt."

'Heb je haar verteld over mijn idiote bijgeloof?'

"Ja, dat de uitslagen goed zijn als jij er niet bij bent en dat je pas weer meegaat wanneer ze niet goed zijn. Daar moest ze om lachten."

Ik ben dus vijf jaar niet meegegaan.

Deze zomer waren daar signalen.

Moeheid, klamheid, geen energie, slapeloosheid, stemmingswisselingen.

'Ga je wachten tot december?'

"Neen, ik wil toch wel weten of de CLL weer actief wordt."

En dus belde hij de DdH en kon hij vandaag terecht.

Ik ging mee.

Nou ja, ik kwam later.

P. moest om 10.45 uur bloed laten prikken. Hij zat er om 10.10 uur en werd pas om 11.05 geprikt!!

Om 11.45 was zijn afspraak met dok.

Dat dat altijd minstens een uur uitloopt weten we.

Ik kwam om 12 uur en had boterhammen meegenomen, die meteen verorberd werden.

Er waren twee wachtenden voor ons.

'Je bent een geluksvogel,' fluisterde ik in zijn oor.

Hij wist meteen wat ik bedoelde.

Tegenover ons zat een zwaar vermagerde vrouw.

Het pluizige dons op haar hoofd, haar geel-vale huidskleur en doffe, vermoeide ogen verraadden dat ze of net klaar was met een loodzware chemo - of dat ze er middenin zat.

Ze was onrustig.

Met haar ogen leek ze de deur van de spreekkamer open te willen breken.

Haar handen trilden toen ze een pepermuntje uit haar tas probeerde te pakken.

Arme schat.

Zo nerveus. Zo bang voor de bloeduitslagen.

Eén minuut wachten leek voor haar een uur.

Dat gevoel herkende ik.

Dok kwam haar halen.

Ondersteuning wuifde ze weg.

Haar consult was kort.

Na vijf minuten zat ze alweer bij de afsprakenbalie.

Ze kon een pijnlijke glimlach op haar vale gezicht toveren: "11 oktober bloed prikken."

En P.? 

P. mag vijf maanden wegblijven.

****