Tuig

Er moest nog een hechting uit mijn oor.
Die dingen wilden helemaal niet oplossen. Ik moest er wel twee keer voor terug.

Het melanoom is gelukkig nog niet aangegroeid.

Sinds ik vorig jaar een brandende prik tegen het spugen heb gehad vind ik de dierenarts afgrijselijk.

Nou ja, ze is wel lief - maar wat ze met me doet vind ik bij voorbaat angstaanjagend.
Dat laat ik in de wachtkamer al horen.

Eenmaal op de onderzoektafel moeten de baas en het vrouwtje mij in bedwang houden.
Ik gil het uit.

Het vrouwtje houdt mijn snuit dicht en duwt mijn kop tussen haar borsten.
Ze praat tegen me. 
Het angstzweet maakt mijn vacht vochtig.

Er liggen wel vijf snoepjes op de tafel. Allemaal voor mij, maar ik wil ze niet.

Zodra ik met mijn vier pootjes op de grond sta is het goed.
Ik bespring de dierenarts en overlaadt haar met likjes.

Ze zegt iets tegen het baasje over mijn riem.
Ik heb zo'n strottenknijper om mijn nek en dat vindt zij niet goed.

Meer mensen, waaronder het vrouwtje, hebben dat al eens tegen het baasje gezegd - maar die is eigenwijs.
Tot nu...

Het dringende advies van de dokter kan hij niet negeren.
We gaan een prachtig tuigje kopen dat mij heel goed staat (en het geeft zelfs licht) en wat zó heel veel lekkerder zit.

Volgens de baas trek ik nu ook minder.

Kletskoek (kun je dat ook eten?)

******