De brug was open.
Toen het licht op groen sprong zag ik dat een duif dodelijk was verongelukt. Hij zal niet op tijd weggekomen zijn en werd letterlijk dood geperst.
Ik was even van slag.
Waarom?
We zien zo vaak dode dieren op de weg liggen.
Zijn ze niet te ontwijken, dan rijden we er nog eens overheen.
Er was een getuige van dit gruwelijke ongeluk.
Papa? Mama? Zus? Broer? Of gewoon een bevriende duif?
Die bleef in de buurt van het slachtoffer, ook toen ik mijn camera pakte, en juist dat ontroerde me.
De oogjes bleven gericht op de dode.
Hoe zit dat met het gevoelsleven van duiven?
Ik kon niets doen.
Om mijzelf wat op te vrolijken trok ik Toon Hermans mijn denkwereld binnen.
"De duif is dood."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten