Snertdag

Wat een rot moment.

Het was een week geleden.

Ik merkte het aan mijn kleren, zag het aan mijn gezicht, voelde het aan mijn ringen.....

IK WAS AANGEKOMEN.

Had ik erg gezondigd?

Ik had oplettend meegedaan. Appelflapje, oliebol, kaasje, wijntje, visje.

Altijd nog minder dan echtgenoot, die geen gram was aangekomen.

Ik MOEST op de weegschaal. Eerst nog naar de wc: alle grammetjes helpen.

Dan met de ogen dicht op mijn beul.

Eerst door de wimpers.

Oh mijn god!

Vijf kilo aangekomen!

5000 gram!

Dit kwam op het moment dat ik ook nog eens uit elkaar spatte van de spanningen (ik had 48 uur non stop geruzied met een luchtvaartmaatschappij) en een migraineaanval onafwendbaar bleek.

Tja, aan de imigran en dan blaas je jezelf automatisch op.

Wat een snertdag.

Ik zat niet lekker in mijn vel.

"Haal de andere weegschaal ook maar."

Maar die velde eveneens een vernietigend oordeel.

Het voelde alsof ik vijf kilometer teruggezet werd in het moeras en ploeterend weer op het juiste pad moest komen.

Er is een week verstreken sinds de snertdag.

Balen doe ik nog steeds.

Maar het pad is gevonden.

Ik ben anderhalve kilo kwijt.

En dat voel ik meteen.

Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.