63

De Hema trakteert mij vandaag op een heerlijke tompouce.

Het is mijn verjaardag.............daarom.

De buren links, rechts en beneden zijn geveld door (complicaties van) de griep.

Allen zijn 70+.

Allen hebben de griepprik gehad.

Wij zijn nog op de been.

Mijn handen zijn ruw van het wassen.

Dit virus richt schade aan, zeker bij ouderen.

Tja, daar behoor ook ik toe.

63 jaren.

552.227 uren.

33.136.667 minuten.

1.988.200.042........seconden.

Als kind vond ik dat een "eind van je leven" leeftijd.

Mijn kleinzoon zal me ook met die ogen aankijken. Terwijl ik hoop over 14 jaar nog een stedentrip met hem te kunnen maken.

Zou ik het om willen draaien? Zou ik zesendertig willen zijn?

Neen. Voor geen goud.

Toen ik zesendertig was zag de wereld er heel wat beter uit dan nu.

Wij hobbelen rustig verder.

Zesendertigers rennen......met een mobieltje.

Er zijn wel overeenkomsten met 28 februari 1955.

Het was koud.

Er waren veel mensen ziek. Mijn vader kon zelfs niet mee naar het ziekenhuis.

In het holst van de (zondag)nacht werd mijnheer De Haan, een medewerker van opa's kantoor, gebeld. Hij had een auto en kon mijn moeder naar het Bethesda aan de Oostmaaslaan brengen.

Life is a circle.

Ik woon nu een paar honderd meter vanwaar mijn moeder mij het leven schonk.

Morgen begin ik aan mijn 23.012e dag.

*****

Massastart

Een vreemd, nieuw onderdeel.

Volgens mij begrijpt niemand de regels echt.

Voor tussensprints kun je punten krijgen, maar uiteindelijk gaat het er toch om wie het eerste over de finish komt.

Bloedstollend spannend is het wel. En dus leuk om naar te kijken.

Eerder een mooi spektakel voor publiek -en kijkers dan een olympisch schaatsonderdeel, hoewel ik dat gevoel met wel meer onderdelen heb.

Misschien moet het even wennen.

Irene Schouten en Koen Verweij behaalden brons.

Ze werden geïnterviewd door Jeroen Stekelenburg.

"Baal je niet dat het brons is."

Die vraag bleef hij maar herhalen en Irene bleef maar proberen er een positieve draai aan te geven.

Daar had ze, evenals Koen Verweij, ook alle reden voor.

Er zat namelijk niet meer in. Echt niet!

Maar Stekelenburg bleef drammen.

Dat woord "balen."

Verdomme man, kijk eens naar deze foto.

Wat valt er dan nog te balen?

Nou ja.....misschien dat het voorbij is.

Daar baal ik wel van.

*****

ZOT!!

Mijn broer had een hele verzameling van deze boeken.

Ik las ze ook.

Geweldig.

Manlief vrat de boeken van Karl May.

Maar ze zullen wel niet meer gelezen mogen worden.

Het is voorjaar, dus geen tijd voor een Zwarte Piet.

Maar er zijn altijd verwarde geesten die weer een ander "slachtoffer" vinden.

Wat dacht u van de indiaan.

Totaal van de pot gerukt:

Tivoli actiegroep vindt cowboy -en indianenfeesten racistisch en daarom moet het verboden worden.

>>>In een fotoalbum vond ik een foto van mijn zoon (5 jaar oud) met een oranje pruik op, in een cowboypak.

"Pow pow," riep hij. Toen ik de foto nam kon hij zijn lachen niet inhouden.

Met twee buurmeisjes grasduinde hij eindeloos in de verkleedkist en lieten ze gedrieën hun fantasie de vrije loop.

Als "opvoeddeskundige" juich(te) ik dat toe!

We zijn 34 jaar verder en hoe ziek is dit land geworden!!

Mag ik mijn kleinzoon over een paar jaar dit nog wel geven?<<<

Uit balans

Ruud Lubbers, die vorige week overleed, is vanmiddag begraven.

De rouwstoet vertrok vanuit huis en reed, begeleid door politie te motor, over de Maasboulevard naar de Laurentius Kathedraal.

Het was de laatste rit van Ruud.

Lubbers was in zijn studententijd lid van Sanctus Laurentius.

Uitgerekend aldaar voltrok zich vanmorgen een bizar ongeluk waarbij gelukkig niemand gewond raakte.

Uit voorzorg werd de parkeergarage van het hoofdkantoor van AON ontruimd.

Lastig, want waar vind je zo snel een parkeerplaats in de nabijheid.

Vanmiddag gaat een andere kraan proberen het gekieperde voertuig vlot te trekken.

Knooppunt Rotterdam

Om vier uur staat het al vast.

Beide kanten op. Iedere werkdag.

De Maasboulevard is altijd een belangrijke route geweest richting noord en zuid, maar sinds de Maastunnel dicht is gaat werkelijk alle verkeer langs ons raam.

Dat wordt rampzalig wanneer ook nog eens de Brienenoord gedeeltelijk dicht gaat.

Volgens Dagblad van het Noorden:

De minister trekt vanaf 2020 jaarlijks 350 miljoen euro uit voor de opknapbeurt in plaats van de huidige 150 miljoen euro per jaar. Bij de aanpak van wil Van Nieuwenhuizen scherp gaan kijken naar de eventuele maatschappelijke schade die ontstaat als een brug of tunnel dicht moet.

Volgens Rijkswaterstaat hebben in Zuid-Holland acht grote bruggen, waaronder de Heinenoordtunnel, de Haringvlietbrug en de Van Brienenoordbrug groot onderhoud nodig. De dienst zet er op in om bij de renovatie de hinder voor de weggebruikers zo veel mogelijk te beperken en gaat daarover in overleg met de provincie, de gemeenten, netwerkbeheerders en private partijen.

Tegen die tijd zal de Maastunnel weer volledig toegankelijk zijn.

Zelfs het verkeer op de Erasmusbrug stond stil.

Het ergste (en dat komt ook iedere avond voor) is het voor ambulances.

Deze moest wel rechtsaf slaan om via de stad het Erasmus MC te bereiken.

Maar het kostte minuten. 

Levensbelangrijke minuten.

Tranen van vreugde -en verdriet

Het schaatsschema wordt karig. 

We hebben alleen nog de 500 -en 1000 meter te gaan.

Shorttrack en estafette laat ik even buiten beschouwing.

Ik heb alles gezien en enorm genoten.

Wat een waanzinnige prestaties.

Nederland heerst wederom in de schaatswereld.

Vandaag won Esmee Visser de 5000 meter.

Een nieuwe ster. Wat een talent!

Koelbloedig en geen moment verzwakkend ging de 21-jarige (nog maar een jaar senior) over de finishlijn.

Op de tribune zat de zenuwachtige Annouk van der Weijden.

Ook zij had goed gereden (voor de dweil) en moest nu afwachten of haar tijd een medaille zou opleveren.

Ze beet op haar vingers toen ze brons zag wegglippen.

Vierde.

De tranen kwamen. Veel tranen.

Wat een verdriet.

Ze was ontroostbaar. Haar liefhebbende familie kwam armen tekort.

Wat moesten ze in vredesnaam tegen haar zeggen.

Zij wilde zó graag die bronzen plak. 

En wat een contrast met Sven Kramer die, als ik de berichten moet geloven, niet eens voor brons wilde rijden.

Sven leed aan het Vancouver trauma.

Daar was maar één middel voor: een gouden revanche op de 10.000 meter.

Zijn laatste kans.

Heel Nederland had het over "de belangrijkste race" van de Spelen.

Dat irriteerde mij al mateloos.

En wat ik vreesde gebeurde.

1. Bloemen 

2. Bergsma

...

....

.....

6. Kramer.

Want brons was het niet waard om een tandje voor bij te zetten.

Goh, wat was iedereen lovend over de verliezer die de winnaar feliciteerde.

Dat was toch wel heel bijzonder. Alleen een groot(s) sportman doet dat.

Ik hoop dat Esmee Visser nog heel veel tandjes bij gaat zetten.

Ook voor brons!

****

Winnaars en verliezers

Na de prachtige Oranje triomfen op Olympische 1500 meter ging het tv-beeld op de Eerste Kamer.

Ook daar was spanning te voelen.

Pia Dijkstra (D'66) finishte met twee stemmen verschil als winnaar.

De nieuwe donorwet is een feit. Ik was niet voor, maar ik hoop van harte dat wachtenden hier baat bij hebben en dat het inderdaad levens redt.

In de Tweede Kamer waren geen winnaars.

De heren kwamen lachend binnen. Zijlstra liet zich gewillig fotograferen.

Ik zag zelfs een knipoog.

Hij wist toen dat het de laatste keer achter de regeringstafel was.

Al bij de tweede zin van zijn betoog wist ik het.

Toen kwamen die tranen, het handje van Rutte, het verslikken in woorden en de omhelzing.

Het deed me niks!!

Dat iedereen zo in rouwstemming was vond ik ronduit bespottelijk.

Wat een slecht toneel. Wat een kitsch drama.

Echt drama zagen we een jaar geleden: toen Jeanine Hennis moest aftreden voor iets waar zij zelf geen schuld aan had.

Ze kreeg te doen met de gevolgen van jarenlange bezuinigingen op defensie. 

Maar ze ging.......waardig. 

Kom Mark, geef haar Buitenlandse Zaken.

Halbe Zijlstra had Nederland eigenhandig voor gek gezet.

Waarom?

Omdat hij "scoopgeil" is. 

Hij wilde ons behoeden voor de machtige Russen en fantaseerde een verhaal.

Dat verhaal is inmiddels bekend. Ook in andere landen.

Hij genoot van zijn verzonnen kennis.

Die onuitstaanbare grijns verscheen weer op zijn gezicht.

Ja, ik heb altijd de pest aan Halbe Zijlstra gehad.

Met een enorme zelfgenoegzaamheid zette hij het botte mes in de kunst -en cultuur sector.

Duizenden kunstenaars verloren hun baan en moesten in geheel andere sectoren een baan zien te vinden.

Toen Zijlstra werd voorgesteld als de nieuwe minister van buitenlandse zaken wist ik niet wat ik hoorde.

Het zou ermee te maken hebben dat hij zich zo fantastisch had ingezet bij de formatie. Daar hoorde een beloning bij.

Zijlstra zal toen al gefantaseerd hebben over ontmoetingen met de groten der aarde.

De reden waarom zit me nog steeds dwars (wat zijn de internationale gevolgen van deze stommiteit), maar ik ben blij dat hij uit de politiek stapt.

Dat het glas wijn, dat hij gisteravond met zijn vrouw ging drinken, hem maar gesmaakt mag hebben.

Even naar de VVD: de partij, waar ik sinds ik stemgerechtigd bijna altijd op stemde.

97% denk ik.

Ooit was ik lid van de JOVD.

Maar nu weet ik het echt niet meer.

Al die leugens en blunders.

Ik noem er een paar van de laatste jaren in willekeurige volgorde:

Loek Hermans met zijn bijbanen, 

Robin Linschoten die de bak in moest vanwege belastingfraude, 

Jos van Rey met zijn witwaspraktijken, 

Schiedamse burgemeester Wilma Verver wegens vriendjespolitiek/belangenverstrengeling/machtsmisbruik, 

Maastrichtse burgemeester Onno Hoes, 

Nurten Albayrak en haar COA salaris van €273.000, 

inzake de bonnetjes affaire/Teevendeal:

 Opstelten, Teeven, van der Steur en kamervoorzitter Van Miltenburg 

Hennis, Mali

Partijvoorzitter Keizer, zelfverrijking

..........

En hoe vaak heeft onze (VVD) minister president inmiddels mea culpa geroepen?

*****

Konijnenplaag

Wij wonen naast het Hoogheemraadschap.

Zij gaan over onze droge voeten en innen vlijtig belastingcentjes.

Over die droge voeten maak ik mij ernstig zorgen.

De Maasboulevard heeft al jaren te kampen met een exorbitant groot aantal konijnen dat naarstig aan het holen graven zijn.

Het gevolg is duidelijk te zien.

Wandelen over het pad is op eigen risico.  

Gaten dichten is al eens gebeurd. De trap zakte vorig jaar helemaal weg.

Maar afdoende maatregelen blijven uit.

Tot er ongelukken gebeuren en het een aansprakelijkheidszaak wordt.

Schaamte, maar waarom eigenlijk?

Terwijl ik de boodschappen in mijn fietsmand zet zie ik een lege krat staan bij de glasbakken op de Lusthofstraat.

Normaal zitten daar daklozen hun gratis bekertje AH-koffie te drinken, maar vandaag is er niemand. Althans, ik zie niemand.

Ik betrap mijzelf erop dat ik om mij heen kijk en even twijfel.

Maar toch zet ik de fiets weer op slot, pak de boodschappen uit de mand en loop naar het lege kratje.

Weer kijk ik om mij heen.

Schaamte?

Met de krat loop ik Albert Heijn binnen en probeer hem te verzilveren.

Nou ja, een lege krat op de band zetten heeft geen zin. En dus geeft een vakkenvuller mij vijf lege flessen waar ik dankbaar €1,50 voor vang.

"Het gaat te goed met Nederland," mompel ik, terwijl ik de spaarpot vul, tegen de schaamteloze hond die zich in de gratis zon omdraait.

Post van de bank

Het gaat weer over post.

Dit keer van de bank.

De bank, waarvoor wij menig keer zijn verhuisd en bij welke wij menige hypotheek hebben afgesloten.

Heerhugowaard

Zierikzee

Oud-Beijerland

Kapelle

Tytsjerk

Rotterdam

In die veertig jaar is er nooit aandacht aan aflossingen besteed. Zaten wij ook niet op te wachten.

Maar nu kregen we ballonnen.

We hadden blijkbaar een rond getal afgelost en daar horen volgens een (speciaal voor dit soort acties ingehuurde) geniale geest ballonnen bij.

U had het gezicht van mijn echtgenoot moeten zien, gevolgd door zijn vernietigende opmerkingen.

"Wat een onzin is dit. Geldverspilling en slecht voor het milieu."

We dronken een borrel op alle huizen en de bijbehorende hypotheken.

Sorry beste bank, deze ballonnen gaan niet op.

Slapen op Emma

Sinds we de matrassen hebben gekocht zien we aan de lopende band reclames.

De tot beste genomineerde EMMA matrassen liggen sinds vanmorgen op ons bed.

Ze werden vacuüm geleverd en moeten even luchten - want dat nieuwe luchtje moet eruit.

Erg handig lijkt mij de wasbare top die je er zo af kan risten.

Nu nog van die einde-loze e-mails van Emma af zien te komen.

We worden overvoerd met zogenaamde "wachttijd" mails van producten die we niet besteld hebben. 

Het roept het vermoeden op dat ze de drukte tot chaos leidt.

Dus, even de kussens goed opschudden daar in het hoofdkantoor!

Ongewenste post

Ik hou niet van dit soort, aan de persoon gerichte, post.

KWF: okee! Ik ben donateur.

Oproep van de overheid voor darmonderzoek, uitstrijkje of mammogram: okee. Is wettelijk.

Maar dit?

Met acceptgiro en machtiging.

Ik krijg hier een slecht gevoel bij. Onkies vind ik het. 

Onderbuikgevoelens en sentimenten worden aangesproken.

Angst wordt gekweekt.

Opdringerige post met zo'n acceptgiro.

Ik heb dat ook met al die loterijen waar ik (op naam) te pas en te onpas post van krijg.

Heb ik de envelop nog niet opengemaakt, dan schrijf ik er met een dikke viltstift "ongewenst" op en doe het retour op de post.

Tot de dood hen scheidde

"Het vrouwtje van de wolbaaltjes is dood."

Ik weet niet hoe we er op kwamen, maar het sloeg in als een bom.

Manlief leek onaangedaan en keek mij verbaasd aan toe ik ineens met ogen vol tranen zat.

Het vrouwtje van de wolbaaltjes was oud. Haar hondjes waren oud.

Maar dat ze zo ziek was, dat wist ik niet.

Jacky deed arrogant onaardig tegen haar twee terriërs, die dat gedrag gelukkig negeerden. 

Ik schaamde me want zij deed altijd lief tegen mijn onbeleefde teckel.

Ze hield van honden.

Toen ik haar voor het eerst tegenkwam complimenteerde ik haar. 

"Wat heeft U leuke hondjes."

Ze vertelde dat ze er een had gered uit een slecht gezin. 

"En ze passen goed bij elkaar. De een is wat schuw. De ander heel enthousiast. Ze lopen op hun laatste pootjes."

We zeiden elkaar altijd gedag of we zwaaiden op grote afstand.

En nu is het vrouwtje van de wolbaaltjes dood. Een doodzieke vrouw liet tot haar sterven haar twee lievelingen uit. 

Ze hebben haar toch overleefd en zijn bij haar zoon.

Ik zal haar en haar wolbaaltjes nooit meer zien.

****