"Het vrouwtje van de wolbaaltjes is dood."
Ik weet niet hoe we er op kwamen, maar het sloeg in als een bom.
Manlief leek onaangedaan en keek mij verbaasd aan toe ik ineens met ogen vol tranen zat.
Het vrouwtje van de wolbaaltjes was oud. Haar hondjes waren oud.
Maar dat ze zo ziek was, dat wist ik niet.
Jacky deed arrogant onaardig tegen haar twee terriërs, die dat gedrag gelukkig negeerden.
Ik schaamde me want zij deed altijd lief tegen mijn onbeleefde teckel.
Ze hield van honden.
Toen ik haar voor het eerst tegenkwam complimenteerde ik haar.
"Wat heeft U leuke hondjes."
Ze vertelde dat ze er een had gered uit een slecht gezin.
"En ze passen goed bij elkaar. De een is wat schuw. De ander heel enthousiast. Ze lopen op hun laatste pootjes."
We zeiden elkaar altijd gedag of we zwaaiden op grote afstand.
En nu is het vrouwtje van de wolbaaltjes dood. Een doodzieke vrouw liet tot haar sterven haar twee lievelingen uit.
Ze hebben haar toch overleefd en zijn bij haar zoon.
Ik zal haar en haar wolbaaltjes nooit meer zien.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten