Het schaatsschema wordt karig.
We hebben alleen nog de 500 -en 1000 meter te gaan.
Shorttrack en estafette laat ik even buiten beschouwing.
Ik heb alles gezien en enorm genoten.
Wat een waanzinnige prestaties.
Nederland heerst wederom in de schaatswereld.
Vandaag won Esmee Visser de 5000 meter.
Een nieuwe ster. Wat een talent!
Koelbloedig en geen moment verzwakkend ging de 21-jarige (nog maar een jaar senior) over de finishlijn.
Op de tribune zat de zenuwachtige Annouk van der Weijden.
Ook zij had goed gereden (voor de dweil) en moest nu afwachten of haar tijd een medaille zou opleveren.
Ze beet op haar vingers toen ze brons zag wegglippen.
Vierde.
De tranen kwamen. Veel tranen.
Wat een verdriet.
Ze was ontroostbaar. Haar liefhebbende familie kwam armen tekort.
Wat moesten ze in vredesnaam tegen haar zeggen.
Zij wilde zó graag die bronzen plak.
En wat een contrast met Sven Kramer die, als ik de berichten moet geloven, niet eens voor brons wilde rijden.
Sven leed aan het Vancouver trauma.
Daar was maar één middel voor: een gouden revanche op de 10.000 meter.
Zijn laatste kans.
Heel Nederland had het over "de belangrijkste race" van de Spelen.
Dat irriteerde mij al mateloos.
En wat ik vreesde gebeurde.
1. Bloemen
2. Bergsma
...
....
.....
6. Kramer.
Want brons was het niet waard om een tandje voor bij te zetten.
Goh, wat was iedereen lovend over de verliezer die de winnaar feliciteerde.
Dat was toch wel heel bijzonder. Alleen een groot(s) sportman doet dat.
Ik hoop dat Esmee Visser nog heel veel tandjes bij gaat zetten.
Ook voor brons!
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten