Precies twintig jaar geleden ging bij ons ook de vlag uit.
Maar niet direct.
Onze zoon hield de spanning er nog even in: herexamen.
Dat waren moeizame weken tussen de uitslag en de herkansing.
Iedereen was aan het feesten en zoonlief moest opnieuw in de boeken.
Gelukkig slaagde hij alsnog.
"Jemig, is het echt twintig jaar geleden?"
We zaten op de bank en schakelden het herinneringszendertje in.
'Twintig jaar zijn voorbijgevlogen. Alsof het niets is.'
Manlief kijkt me zorgelijk aan: "Toen draaiden we ons hand niet om voor twintig jaar. Maar als ik nu aan 2038 denk...."
'Ja dat is moeilijk te bevatten. We worden steeds vaker met onze sterfelijkheid geconfronteerd.'
Dat klinkt wellicht dramatisch. Zo is het niet bedoeld.
De realiteit is ons altijd een stap voor.
Bij gelegenheden als deze realiseer je je ineens waar je staat in het leven.
De jeugd heeft de toekomst. Er kan nog veel in hun rugzak.
Onze toekomst is de dag van morgen. De bagage doet mijn gewrichten kraken.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten