De Kralingse Kerklaan, die erg op de 's Gravenweg (foto) leek, vond ik in mijn jeugd de mooiste laan van Rotterdam.
Alle huizen hadden een bruggetje voor het huis en achter het ploegden de boeren hun akkers.
Een statig dorp in de stad.
Een van mijn beste vriendinnetjes woonde daar.
Ik mocht tussen de middag vaak bij haar een boterham eten.
Bij Karin kreeg ik heerlijk vers wit brood en hoefde ik geen karnemelk te drinken, maar kreeg ik volle yoghurt met basterdsuiker.
En er stond altijd strooikaas op tafel.
Ik zal het nooit vergeten.
Haar moeder was een allerliefste vrouw. Zo hartelijk.
En haar vader was een man bij wie ik zonder vrees op schoot kroop. Op iedere knie een kind en dan las hij verhaaltjes voor.
Omdat de Kralingse Kerklaan vrij ver van school lag kwam haar moeder haar iedere dag brengen en halen in een Volkswagen Kever.
Wij verstopten ons dan achterin de "kattenbak."
Het was een spel dat nooit ging vervelen.
"Ach, waar zijn Ellen en Karin nou?"
Wij gaven geen kik.
"Nou, dan ga ik maar alleen naar huis. Jammer hoor, want ik heb aardbeien gekocht. en Ellen houdt zo van yoghurt met basterdsuiker."
Wij gierden het uit in die open achterbak maar hielden ons verscholen tot we de planken van het bruggetje onder ons hoorden.
Zodra ze het contactsleuteltje had omgedraaid sprongen we op.
Rode wangen van de spanning en het half stikken in de lach.
Zes jaar hebben we dit spel gespeeld.
Het komt allemaal weer boven.
Waarom??
Er is deze week een moord gepleegd in een appartement aan de Kralingse Kerklaan.
Mijn herinneringen maken een sprong naar 2009.
Mijn boek was net uit. Er kwamen reacties.
Uit een van die reacties ontstond het idee om een kleine reünie te organiseren met "uit het oog verloren vriendinnen."
En daar zag ik Karin weer. Na 50 jaar.
God, wat leek ze op haar moeder.
De tranen sprongen in mijn ogen.
Zo blij was ik haar weer te zien. Maar die blijdschap bleek niet wederkerig. Ik voelde een kille afstand.
Tja, en toen - tijdens de borrel - kwamen de verhalen.
Mijn boek was ongewild aanleiding voor veel onthullingen.
De meest schokkende kwam van Karin.
Haar vader had de doodstraf tegen zich horen eisen in 1945 voor zijn misdaden, maar kwam in 1954 dankzij koningin Juliana vrij.
Ernstig..
Volgens Karin wist heel Rotterdam van zijn foute rol tijdens de bezetting.
Tot op de dag van vandaag houdt dit me bezig.
Wist mijn moeder het?
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten