Deze taart leverde ik uit dankbaarheid af bij de brandweer.
Dat doe ik ieder jaar.
Wij wonen op loopafstand van de kazerne en horen ze wel iedere dag een of meerdere keren uitrukken.
Dit zijn hoogtijdagen, ook voor brandweer, politie, ambulances en ziekenhuizen.
Helaas.
"We hebben vanmorgen het eerste brandje al geblust. Het overbekende pannetje."
Terwijl ik doorliep naar de oliebollenkraam, waar ik geduldig aan moest sluiten in de rij, dacht ik aan oudjaar bij mijn ouders.
Terug naar de jaren zestig.
Mijn moeder met haar zware baan en vier kinderen bakte op oudjaar oliebollen en appelflappen.
Wij noemden ze zo, geen beignets.
Ze had de recepten van oma Rotterdam, de het ook weer van haar moeder had geleerd.
Het papiertje waar de ingrediënten op stonden was nagenoeg onleesbaar. Decennia vette vingers hadden hun afdrukken achtergelaten op het belangrijke documentje.
Maar mama kon ze bijna blindelings maken.
Ze had haar doktersjas aan en een douchemuts op om haar permanentje te beschermen.
Eerst werd het oliebollenbeslag gemaakt. Dat werd met verse gist gemaakt en was een precies werkje.
Terwijl het beslag op een slaapkamer stond te rijzen werd de appelflappen gemaakt.
Ik ruik het bierbeslag.
De keuken stond binnen no time blauw. Dus ongeacht het weer, de keukendeur moest open.
Tussendoor keken mijn zussen en ik per toerbeurt of het boven wel goed ging.
Ik herinner mij nog goed de keren dat het letterlijk de pan was uitgerezen en wij met lepels de plakkerige brei van de vloer af moesten schrapen.
Het bakken ging mijn moeder fantastisch af.
Heel behoedzaam liet ze met twee eetlepels de juiste hoeveelheid de borrelende olie inglijden.
Papa bietste aan de lopende band.
Rond theetijd stonden er zo'n vijftig oliebollen en dertig appelflappen op de eettafel.
Mama liet de vette keuken met afwas aan haar drie dochters over en dook onder de douche.
Als alles aan kant was mocht ik crabcocktails gaan maken.
Vandaag zijn de oliebollen erg lekker, maar ze kunnen toch niet tippen aan die van de Oranjelaan.
De crabcocktail is garnalencocktail geworden.
Het recept, dat ik kan dromen, is van tante Dien en stamt uit de jaren zestig.
En nu wil het toeval dat wij oudjaar vieren met mensen die nu in het huis van mijn tante wonen.
Mooier kan ik 2019 niet beëindigen.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten