Die dikke benen, -enkels -en oogleden in Florida baarden mij wel degelijk zorgen, ondanks de geruststellende e-mails van mijn huisarts die mij keer op keer liet weten dat er twee oorzaken voor waren:
warmte en leeftijd.
Maar ik was zeker niet de oudste bij het zwembad.
Waarom hadden die andere vrouwen (van boven de zeventig) er geen last van??
En verdorie: waarom na dertig jaar nu ineens deze kwaal?
Mijn lieve vriendin uit Wassenaar raadde mij aan steun te zoeken.
Ik kocht kousen bij CVS, die inderdaad een prettige steun gaven en die ik eigenlijk wel aan wilde houden.
Maar daarmee was mijn ongerustheid niet weggenomen en dus vroeg ik, toen ik nog in Florida was, mijn huisarts om een groot bloedonderzoek.
Dat vond vorige week plaats.
Vandaag belde ik hem om de uitslag te horen en u mag rustig weten dat ik best wel een beetje zenuwachtig was. Want op mijn leeftijd.....
Als ik dat zelf zeg zit daar altijd iets ironisch in. Ik benoem mijn bijna 65 jaar met een lach.
Dat getal past geenszins bij mij, zo voel ik dat.
Verstand en lichaam botsen voortdurend.
Maar als ik mijn tweejarige kleinzoon probeer op te tillen protesteert alles in mijn lijf en word ik (letterlijk) pijnlijk met mijn leeftijd geconfronteerd.
Waar is die kracht gebleven?
Hoorde ik mijn moeder kreunen toen zij ons kind optilde??
Ik weet het niet meer.
Terug naar het telefonisch spreekuur:
"Ja Ellen, die dikke benen - dat is echt gewoon op jouw leeftijd."
Om de zin benoemde hij de ouderdom en dus mijn sterfelijkheid.
Er is één dingetje, zonder directe alarmerende gevolgen, gevonden en ook dat werd gekoppeld aan ouderdom.
De relatie met onze huisarts is goed . Ik kon hem dus op een grappige manier opmerkzaam maken dat de frequentie van het woord ouderdom wel erg hoog was.
De microfoon stond aan waardoor manlief getuige was van ons gesprek.
Zag ik nou een satanische glimlach rond zijn mondhoeken?
Het zal wel beginnende staar zijn.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten