Sliptong is in de aanbieding, dus sla ik een paar maaltjes in die in de vriezer verdwijnen.
Noem het ouderwets, maar vrijdag is visdag.
Mijn moeder kocht altijd bevroren kabeljauw.
Dat ging bevroren in een ovenvaste schaal en werd in de over gezet.
Geen vislucht, maar ook geen enkele smaak. Ik proefde water.
Soms bracht mijn vader gebakken vis mee van de markt. Daar was hij dol op.
"Eet maar in de keuken op," zei mijn moeder dan. "Ik wil die lucht niet in de kamer."
Heel soms (echt bij hoge uitzondering), wanneer alle deuren en ramen opgengezet konden worden, ging er een scholletje in de pan.
Mijn vader stond dan achter het fornuis.
Gelukkig maar, want hij kon veel beter pannenkoeken, vis en biefstuk bakken dan mijn moeder.
Ze zeggen weleens dat een vrouw een man zoekt die op haar vader lijkt.
In mijn geval was dat onmogelijk en is me ook niet gelukt. Verre van dat, zelfs.
Ik zie wel trekjes van mijn vader in mijn zoon.
Mijn vader was geëmancipeerder dan mijn moeder.
Ze trouwden vlak na de oorlog, kregen vier kinderen en toen - in 1955 - wilde mijn moeder haar studie medicijnen afmaken.
1955. Post-war Rotterdam. Iedereen was hard aan het herstel van het land te bezig.
Maar mijn moeder ging studeren en liet de verzorging -en opvoeding van haar gezin over aan Wil en haar immer ondersteunende man.
Dankzij hem kon zij terug naar de universiteit.
Dankzij hem kon zij fulltime gaan werken.
Dankzij hem kon zij in de weekends relaxen. Papa bracht ons overal (hockey, tennis, zwembad) naartoe en deed ook de boodschappen. Hij genoot daar ook van.
Dankzij hem was er stemming in huis. Hij kocht iedere zaterdag bloemen voor haar.
Dankzij hem gingen ze uit en hadden ze vrienden.
Dankzij hem hadden wij de leukste, meest benijdenswaardige partijtjes.
Dankzij zijn twee rechterhanden konden we in de Oranjelaan (blijven) wonen.
Kortom, zonder mijn vader was mijn moeder een wrak geweest.
Hij was vader en moeder tegelijk en daar heb ik hem nooit over horen klagen.
*******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten