Kijkduin

Vanmiddag verdienden wij een beloning voor het harde werken in -en aan de caravan.

Die is in feite klaar voor een volgende reis.

En wij hopen natuurlijk een paar grenzen over te trekken.

Maar morgen moet hij eerst naar de garage vanwege de kapotte koelkast.

Daarna gaan wij terug naar onze domicilie, duiken voor drie dagen in een hotel en gaan ons huis weer op orde zien te krijgen.

Maar ik had de zee nog helemaal niet gezien, dus na het werk zijn we in de auto gestapt en hebben die in een prachtige garage onder een super de luxe complex geparkeerd.↓

↑Ik zou hier best wel willen wonen, maar dan moet ik eerst de Staatsloterij winnen.

Kijkduin is leuk, in het voor -en naseizoen.

We verbaasden ons erover dat het al zo druk was.

Honden mogen vanaf half mei niet op het strand, maar we pakten de eerste de beste strandtent en niemand protesteerde.

We hadden geluk met een tafeltje in de schaduw.

Ik zat daar met gemengde gevoelens.

Blij en dankbaar, maar ook onwennig.

Iedereen hield keurig afstand en binnen was het mondkapje verplicht.

Dat we dit durfden had ik een maand geleden niet geloofd.

Ik ben tijdens de pandemie twee jaar ouder geworden, maar het waren tropenjaren - mede door het gesukkel met mijn gezondheid.

Het genieten van de vrijheid leek bij de andere gasten een vanzelfsprekendheid. Ik moet er nog echt aan wennen zeg ik eerlijk.

 

De bediening was echt geweldig. Heel attent en behulpzaam.

Naast ons zat een familie in stemmig zwart. Ze kwamen duidelijk van een begrafenis (Ockenburgh) en hun kleding was niet echt zomers.

De ober ging schuiven met stoelen en zo konden ze in de schaduw met een heerlijk zeebriesje een toast uitbrengen: "Op oma!!"

Ik schatte in dat oma een zeer hoge leeftijd had bereikt en het gezin (vader, moeder en volwassen kinderen met aanhang) hadden het prima naar hun zin.

Zo wil ik het ook, dacht ik heel even.