We hadden het zo mooi gepland.
Opstaan om 7.15 uur. Kalmpjes aan.
Sapjes persen voor onder weg, een laatste wasje aan kant en om 9 uur weg.
Manlief zou met zijn auto naar de stalling gaan om de caravan aan te koppelen.
Ik zou, na de fysio, ook naar de stalling komen en mijn Peu daar achterlaten. Zo zou onze reis beginnen.
Maar toen ik het gebouw van de fysio binnenliep schoot mij iets te binnen: had ik mijn caravansleutel wel meegenomen?
Het antwoord wist ik meteen.
NEEN.
Die zat nog in de kleine handtas. Ik wist het precies.
Dus sms'te ik manlief en belde ik de achterwacht. Ik legde precies uit waar ze de sleutel kon vinden.
Change of plans.
Ik reed na de fysio terug naar huis om de sleutel op te halen. De achterwacht stond me beneden op te wachten. Manlief kwam me aldaar ophalen.
Achteraf gezien wonnen we hier tijd mee.
Om 10.30 uur reden we de stad uit.
De gekozen route ging via Bergen op Zoom, Westerscheldetunnel, Sluis, Brugge naar Calais.
Het verliep allemaal zo mooi.
Geen files, rustig, geen vrachtverkeer.
Te mooi.
Maarrrrr..............nog geen kilometer nadat ik deze foto↓ had gemaakt kwamen we in een file terecht.
Die begon bij een afslag.
Links en rechts passeerden ons auto's die zich er verderop tussen wrongen.
Het stond muur -en muurvast.
Daar waar de lijnen doorgetrokken waren en wij eigenlijk de afslag niet meer mochten nemen, stapte manlief uit om te kijken wat er aan de hand was en vooral of er ergens in de verte beweging te constateren was. We stonden toen 45 minuten in de file en waren 250 meter opgeschoten.
"We gaan eraf El."
Dat lukte. Maar nergens omleidingsborden.
Google Maps bood uitkomst.
In de verte zag ik de stilstaande file - kilometers lang.
De naam St.Pieters zal ik nooit meer vergeten.
Wat een gezellig oord is dat.↓😕
Al bij al verloren we een uur.
Verder verliep het weer zoals het begon: rustig (op een wilde bui na).
Opvallend weinig vrachtverkeer: doorgaans staan er enorme files bij Calais.
Heel bizar.
315 kilometer verder en vijf uur later kwamen we op de camping aan.
Een doodstille camping zoals wij het nog nooit hebben gezien.
Het staat hier altijd vol met Britten en toeristen die naar de UK reizen.
Gewoonlijk staan de poorten uitnodigend open.
Nu moesten we aanbellen. Iemand van de receptie kwam ons ophalen.
Het Indisch stoofvlees dat ik in het weekend had gemaakt was lekker.
De mondkapjesplicht geldt nog streng.
Dat vind ik prima.
Maar zorg er dan ook voor dat je sanitair schoon is.
De lockdown hebben ze niet benut met het opknappen van de openbare ruimten.
Deze camping zien wij altijd als doorgangscamping.
Die functie past hem en ons goed.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten