Bij Colleville-sur-Mer (Omaha Beach) scheidden onze wegen. Jacky zat een kilometer voordat we er waren al te piepen.
Ze kent de weg inmiddels en rook het strand waar ze zo heerlijk in vrijheid mag rennen.
↑De twee puntjes op de foto zijn manlief en teckel.
Ik liep via het duin naar het eerste herdenkingsmonument, vanwaar ik door kon lopen naar de Amerikaanse begraafplaats.
Daar troffen we elkaar weer.
Vraag mij niet hoe vaak ik hier ben geweest.
Vaak.
Sowieso altijd wanneer we in Normandië zijn.
Ooit hoop ik dit met mijn kleizoon te kunnen doen.
Wellicht moet hij oma dan in een karretje duwen, maar dit deel van de geschiedenis moet levend blijven.
De Amerikanen steken er miljoenen in.
↓Amerikaanse begraafplaats.
Het is zo'n prachtig, troostrijk park. Geen sprietje onkruid te bekennen.
Het deed me goed jong volk te zien.
Druk was het allerminst. We konden vlakbij de entree parkeren.
Zo leeg heb ik het echt nog nooit gezien.
↓Colleville-sur-Mer
De hele route wordt geflankeerd door in 2019 (75ste herdenking) geplaatste borden met foto's van de helden die Europa bevrijdden.
Een prachtig en indrukwekkend eerbetoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten