Iedere ochtend, nog voor de drukte losbarst, rijden wij naar Omaha Beach en wel naar St. Laurent-sur-Mer.
↑Vanmorgen zaten we als volgauto achter een achttal bejaarde fietsers. Levensgevaarlijk.
Nogmaals, in dit deel van Normandië zijn geen fietsroutes.
↓Op dit strand ontmoeten we iedere ochtend Graham en Liz met hun vijftien jaar oude Cocker Spaniel die het water fijner vindt dan het zand.
Liz zwemt en Graham wacht op een handdoek op haar. Het is 25℃ en het zweet staat op zijn voorhoofd, maar Graham is te deftig om in zijn blote bast te gaan zitten.
Brexit heeft hun leven een stuk onaangenamer gemaakt.
Iedere keer wanneer we elkaar treffen krijgen we een stortvloed van verdriet over ons heen.
De vrijheid om te gaan -en te staan waar -en wanneer ze maar willen is hen door Brexit ontnomen.
Ze hebben een huis in Longueville-sur-Mer.
Liz wil daar het liefst een half jaar zijn.
Zij mag dat ook, want ze heeft een Iers paspoort. De hond mag ook, want die heeft een Frans paspoort. Maar Graham mag niet met zijn Britse paspoort.
En hij foetert ook het hardst.
Ik heb niet het lef te vragen op welke partij ze stemmen. Mijn gevoel zegt Conservatief.
Enig idee hoeveel Britten een huis hebben in Frankrijk, Spanje en Portugal?
Veel. Heel veel.
Furieus is Graham: "It was not a binding referendum for God's sake."
De tranen schieten in zijn ogen.
"And Liz had the Indian Astra Zenica vaccination which the EU doesn't approve of."
Ze proberen morgen terug te reizen naar Engeland, maar hij moet van alles invullen op de site van Eurotunnel en is overbelast.
Telefonisch zijn ze onbereikbaar volgens Graham.
Jacky wil dat manlief de bal gaat gooien. Dat is een goede mogelijkheid om los te komen uit dit web van malheur.
Liz komt net uit het water en wil afscheid nemen.
"How wonderful to see you one last time."
Het klinkt akelig definitief.
"We don't know if and if yes - when we can come back. It is so horrible."
"Well, first we have to go in isolation," zegt Graham
Klinkt isolation erger dan quarantaine?
"That b....b...bastard Johnson." Ze weet dat het geen chic woord is, maar emoties overstijgen aanzien.
"We're trapped in our own country."
Voordat het opnieuw begint heft Jacky een blaf aria aan.
Ik maak een handkus gebaar. Zij lopen naar hun Volvo, wij beginnen aan onze wandeling.
Een wandeling die we kunnen maken wanneer we maar willen.
Het Britse stel blijft de hele dag in mijn gedachten.
Ook als ik zeebaars en garnalen bij de lokale vissertjes ga kopen.
Vissertjes met kleine bootjes die gelukkig de EU aan hun kant hebben gevonden in het strijd met de Nederlandse pulsvisserij.
Het leven draait om politiek, is mijn conclusie.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten