Onze toch al kille dag werd overschaduwd door het nieuws dat Tomsy vanmorgen is ingeslapen.
In maart plaatste ik al een uitvoerig stuk over hem en de wederzijdse liefde die er gedurende zijn tienjarige leven was.
Die liefde was zo intens dat ik mij vandaag gewoon misselijk van verdriet voelde.
Tomsy, die na dat stukje in maart een wonderbaarlijke opleving had (de kinderen hadden al een allerlaatste afspraak met de dierenarts gemaakt) is uit zijn lijden verlost en heeft rust.
In eerste instantie stuurde ik manlief, die vroeg of we vandaag nog weg gingen, geïrriteerd weg.
Verdriet kan ik het beste alleen hebben.
"Nee, ik wil niet weg," snotterde ik.
Hij ging Jacky uitlaten en ik reageerde mij af op de caravan. Schoonmaken is voor mij een goede manier om dingen te overdenken en te verwerken.
Ik kon mijn tranen de loop laten.
Na een half uur kwam manlief terug.
"Ja, nu kunnen we weg."
Het werd echt de mooiste rit die we tot nu toe gemaakt hebben in Somerset, maar mijn gedachten waren bij de kinderen en bij Tomsy.
Jacky begreep niets van al die tranen.
Geen uitgebreide uitleg dus.
Gewoon geen zin in.
Het is de noordkust nog steeds.
Eerst naar Porlock Weir, waar we morgenavond gaan eten. Ik zag oesters op het menu staan en heb weleens zin in goede vis.
Door de Hidden Valley of Brendon.
Beeldschoon. Maar een pad zonder uitwijkmogelijkheid.
↕Brendon
De weg naar Lynmouth lijkt op een Zwitserse pas en wordt daarom ook wel Little Switzerland genoemd.
↓Lynmouth (mooi, maar te toeristisch).
Het was TE koud (13℃ - gevoelstemperatuur 5℃) en er stond een snijdende wind.
Maar morgen wil ik graag hier een wandeling maken en het spectaculaire uitzicht ervaren.
Barna Barrow.
Zo, het is me toch gelukt.
Nu mag ik een sterke borrel.......of twee.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten