↑Deze foto dateert van afgelopen oktober toen Tommy, de hond van onze kinderen, bij ons logeerde vanwege een verbouwing.
Tommy (10 jaar oud) heeft veel bij ons gelogeerd, vooral in zijn jonge jaren.
Sterker nog, hij was de reden dat wij door de knieën gingen voor toch weer een hond.
Na het heengaan van Scooby had ik gezworen nooit meer een hond te nemen.
Reden: het ondraaglijke verdriet dat ik heb wanneer ze sterven. Bij het gedachte dringen de tranen zich op.
In tegenstelling tot de mens geeft een hond je onvoorwaardelijke liefde. Zo ook Tommy.
De begroeting van hem is zo intens lief, dat kun je je niet voorstellen.
Tomsy, zoals ik hem liefkozend noem, heeft nogal wat medische ongemakken gehad.
Maar sinds januari is het echt mis.
Ik ga niet uitgebreid uit de doeken doen hoe -en wat. Het is namelijk na tientallen onderzoeken, medicijnen, verschillende soorten voer en allerlei therapieën nog steeds niet duidelijk wat hem mankeert.
Ik ben een week bij ze ingetrokken toen ook de kinderen ziek waren en Tomsy 's nachts uitgelaten moest worden.
Hij poepte water, at niet meer, liep krom van de pijn en raakte gedesoriënteerd.
Daarom is hij vrijdag met spoed opgenomen in de universitaire kliniek in Utrecht: zeg maar het EMC voor huisdieren.
Daar wordt hij 24/7 gemonitord (dat kunnen de kinderen thuis ook volgen).
De kundigste dierenartsen houden serieus rekening met een slecht scenario, maar ze willen toch nog het een en ander proberen. Een heel dun strohalmpje.
Ik ben de nacht van donderdag op vrijdag weer blijven slapen.
Tomsy wilde me coute que coute begroeten en bij me zitten.
Het werd me te veel. Zo ontroerend.
Ik hou ontzettend veel van dat beest. Zeker net zoveel als van Jacky.
(Tomsy en Jacky zijn als broer en krengerig zusje. Jacky ergert zich en houdt met een snauw Tomsy uit haar buurt. Die vind het allemaal prima, maar loopt met een boog om Jacky heen.)
Maar.........Jacky trof Tomsy thuis niet aan en was danig van slag. Ze rook overal en bespeurde duidelijk de zieke lucht van Tomsy.
Timide zocht ze haar mand op en weigerde te eten.
Volgens manlief bleef haar bak thuis ook onaangetast toen ik bij de kinderen bleef. Zelfs het varkensoor kon haar niet verleiden.
Vanmorgen was ze nog steeds erg neerslachtig.
Voelt ze ons verdriet?
Heeft zij verdriet om Tomsy?
Voelt ze wat er met hem aan de hand is? Weet zij meer dan wij over Tommy?
Ik geloof niet in telepathie, maar Jacky zoekt mij altijd op wanneer ik mij niet lekker voel, zenuwachtig ben, verdriet voel, gehaast ben, wegga.....
Ze zet dan haar voorpootjes tegen mij aan en blijft me doordringend aankijken.
Verbazingwekkend.
Pas dan vraagt manlief of er iets aan de hand is: "Jacky voelt iets?"
Inmiddels gedraagt Jacky zich weer redelijk normaal.
Wij blijven in angstige afwachting.
Het verdriet en de spanning eisen hun tol, vooral bij de kinderen.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten