Van kwaad tot erger

Ja, het was een geweldige locatie - maar daar hield het dan ook mee op.

Ik heb me er vanaf dag een niet op mijn gemak gevoeld.

Ieder pijntje werd afgedaan met "dan krijgt u een andere kamer."

Het zwembad was ook geen succes, gelegen naast de chickee hut. Mensen gingen met hun cocktail in het zwembad liggen, dat staat stoer. Amerikanen zijn dol op stoer.

 Er is een groot hek om het terras gezet waardoor je geen uitzicht meer hebt op de boten. Het zal wel een reden hebben, maar aantrekkelijk is het pooldeck niet.

Op donderdagavond hoorden wij een elektronische wekker afgaan. Die hield niet op.

Ik dacht dat het de buurman rechts was, die er permanent woont maar niet thuis bleek.

Dus belde ik de receptie.

Nee, ze konden daar niet naar binnen, want privé terrein. Toen ben ik naar beneden gegaan om er iemand bij te halen maar ze bleven volhouden dat er niets aan gedaan kon worden. En de manager mocht alleen in noodgevallen gebeld worden.

'En als er nou brand uitbreekt - of hij ligt daar dood?'

"Dan evacueren wij het gebouw en bellen 911."

En daar kwam 'ie weer: "but we can move you to another room."

Dan moesten we ons hele hebben en houwen inpakken en verhuizen.

No way.

Ook belachelijk dat er niemand even boven kwam kijken.

Tevergeefs stond ik mij vreselijk op te winden.

Boven hoorde ik het alarm al toen de liftdeuren opengingen. Ik legde ik mijn oor tegen de andere buurdeur. Daar kwam het vandaan.

Ik rende naar de receptie en vertelde opgelucht dat het de andere kamer was.

Daar konden ze wel in, want onbezet.

Hoewel.....

De volgende dag werd het zwembad geterroriseerd door een pinnige moeder met twee wildebrassen.

En ja hoor, die kwamen in de "wekkerkamer."

In de lift schold ze me uit omdat ik te vroeg op het knopje had gedrukt.

"Wekkerkamer" werd "beng beng kamer."

Dus weer naar beneden.

En weer: "we can move you to another room."

Op het moment dat ik met de aangeboden kamer akkoord ging bleek er iets technisch aan de hand te zijn en mochten we toch niet over, want "the owners........."

Ik liep jankend door het gebouw en wilde maar een ding: "NAAR HUIS."

Vrijdagavond hebben we de knoop doorgehakt en zaterdag zijn we vertrokken.

Op naar de Best Western waar ik via Booking.com nog een kamer kon krijgen voor twee nachten. We hadden daar heel vaak gelogeerd, ook nog met zoonlief.

Echt goedkoop ($420,-) was het niet, maar we waren blij iets gevonden te hebben in dit "Veterans day weekend."

Sinds de overname een paar jaar geleden zijn de bekende gezichten weg.

Het hotel is 60+ jaar oud en er is gestart met een grondige verbouwing.

Grappig, we voelden ons er meteen weer thuis.

De kamer was vies. Daar nam ik geen genoegen mee. Maar er werd adequaat gereageerd.

Ik kreeg het gevoel dat er lange tijd geen gebruik van was gemaakt. Later bleek dat gevoel correct.

Na mijn boodschappen schonk ik wat lekkers in.

Het begon te regenen, hard te regenen, tropisch te regenen.

Ik hoorde getik en keek naar boven.

OMG!!!

Zouden wij in een waterbed moeten slapen?

Het was echt een vreselijke lekkage, we konden niet in deze kamer blijven.

Maar het hotel zat vol. SOLD OUT!

Er zat een grumpy old man achter de desk die een ander hotel voor ons zou zoeken op kosten van de BW.

Maar dat lukte niet, want hij was niet behendig met zoeken.

Wanneer hij een hotel belde kreeg hij nul op het rekest.

Wij had inmiddels stoelen neergezet in de lobby, maar ik zag ons al in de auto slapen.

Onze Duitse buren, die geen woord Engels spraken kwamen in de lobby.

Zij zouden drie weken hier logeren en hadden een pakketreis geboekt.

Hun bed was al drijfnat. Ze waren in alle staten. Waar moesten ze naartoe?

Ze vroeg wat wij gingen doen en ik antwoordde dat dit onacceptabel was.

Grumpy was tot dat moment naar twee kamers elders op zoek, maar toen zij de lobby verlieten zocht hij alleen nog maar voor ons.

De manager kwam erbij. Na een uur vond manlief een hotel en ging Grumpy weer bellen.

Bingo!

Maar nu kwamen ze niet overeen hoe het met de betaling moest, en ging het weer niet door.

Ook ging de manager vervelend doen. We hadden twee dagen geboekt, maar hij wilde ons maar voor een nacht helpen.

"Tomorrow, you are on your own." Met andere woorden:,"zoek het lekker zelf uit."

Manlief naderde de desk en ik vreesde het ergste. Er ontstond een venijnige discussie.

Nietes welles.

Hij vroeg of hij in de kamer mocht gaan kijken. Die hadden wij al leeggehaald, dus prima.

Toen hij terugkwam ving ik op wat hij tegen Grumpy zei: "Nobody ever checked that room since it hasn't been used for a long time."

Ah, kijk - dit dacht ik al: "een booking.com kamer." Hebben wij eerder ervaren. De slechte kamers komen in het afvalputje, booking.com genaamd.

Ineens hing de manager aan de telefoon, blijkbaar met iemand die nog hoger op de trap stond.

Het was inmiddels acht uur en het regende nog steeds gestaag. Mijn hoofd knalde.

Hij had een oplossing gevonden. Het was een zeer vergezocht verhaal over gasten die nog niet hadden ingecheckt. Voor hen zou hij dan een oplossing verzinnen.

Wij hoefden de eerste nacht niet te betalen.

Dolblij dat we konden eten en slapen volgden we hem naar de eveneens zwaar verouderde kamer. 

↑Toen ik deze beestjes over de muren zag lopen wist ik dat ik hier geen dag langer wilde blijven.

Om half vijf werd ik wakker van de klamme muffe lucht in de kamer.

Het was ongezond!

Op de site van Marriott zag ik dat the Residence Inn nog kamers vrij had voor schappelijke (onder de $200,) prijzen.

 Heel bizar, want de general manager had me in januari een idioot hoog tarief voorgehouden.

Ook dit hotel kennen we goed. Het was hier dat we in 2019, vlak voor Covid, met veel plezier vier weken gelogeerd hadden. Ik boekte het meteen tot donderdag, waarna ik de receptie belde om ons vroegtijdige vertrek aan te kondigen.

Bij deze een paar niet al te frisse foto's van de tweede BW kamer.

Natuurlijk ga ik, wanneer we thuis zijn contact opnemen met Booking.com.

En natuurlijk hebben we niks betaald.

De Duitsers heb ik niet meer gezien. Wel andere gasten.

Allemaal Europeanen, die duidelijk een pakketreis hadden geboekt.

Geen Amerikaan te bekennen. 

En vandaag konden we ook goed het lekkende dak zien......met een zeil erover.

Wij zijn nu dus terug in de Residence Inn. Dankzij een upgrade hebben we een suite met twee kamers, een goede keuken met afwasmachine en twee tv's. Inclusief ontbijt.

De schuifdeur was uit de rail gelopen, maar we hoeven gelukkig niet naar een andere kamer.

Laten we hopen dat we van de laatste week nog kunnen genieten, aangezien dit echt de laatste keer Florida is!

~~~