Een turbulente reis

Schiphol Sheraton is klasse. Restaurant tamelijk prijzig.

Ideaal dat je binnendoor naar de terminal kunt lopen. Zoonlief had ons maandagmiddag afgezet en nadat wij de koffers in de kamer hadden gezet liepen we naar de KLM incheckbalie om onze boarding passes te laten uitdraaien en om te checken of de rolstoel voor manlief was aangevraagd.

So far so good.

Na een kort nachtje stonden we dinsdag om 5.30 uur op.

Het was een kwestie van de koffers afgeven. Nou, die dame had een humeur van hier tot Tokio.

Ze wees ons de weg wat op een short cut leek. 

Bij de rolstoelen was het veel te druk, dus manlief liet het voorbij gaan.

"We zijn er zo."

Daar leek het ook op.

Door de douane ging prima. De security was ook geen probleem.

Maar toen moesten we lounge 25 vinden. We hadden nog niet ontbeten.

Nou die was dus niet te vinden. Iedereen liep nog met slaap in de ogen. Geen mens kon ons helpen.

Ja toch......."Huh u zit helemaal verkeerd. Dit is intercontinentaal, u moet in de EU terminal zijn, want u vliegt eerst naar Parijs."

Geloof het of niet: We moesten terug door de douane.

Daar stond een ellenlange rij van mensen die Nederland in wilden.

Ik klampte een medewerker aan en legde uit wat er aan de hand was en dat manlief niet zo lang kon staan.

Met rolstoel waren we nooit in deze situatie beland. Ook vroeg ik me af waarom de gapende douane ons niet had teruggestuurd.

Enfin we mochten voor en vonden uiteindelijk de business class lounge.

Achter de welkomstbalie zitten mensen die mogen checken of er wel business class of priority op je boardingpass staat.

Ben ik cynisch? Jazeker, temeer manlief het volgende antwoord kreeg toen hij informeerde naar de rolstoel.

"Daar zijn wij niet voor."

Tekenend voor KLM. De dames van de servicebalie waren vriendelijker, maar op de afgesproken tijd was er geen rolstoel.

Ik sla nu veel over en ga naar de chaos bij de gate.

Reizigers stonden te dringen om aan boord te gaan van een volgeboekt vliegtuig. Er was geen sprake van voorrang voor rolstoelers, priority, kleine kinderen etc.

En weer kwam ik voor onze rechten op. Maar dit keer konden we niet voorgelaten worden.

We moesten onder de afzetbanden kruipen.

Aan boord wachtte een nieuwe verrassing. Er was geen business class.

↑Wij kregen met z'n tweeën drie stoelen en moesten onze benen maar zijlings zetten voor de ruimte.

 Zie eerste foto.

Van meerdere kanten werden we gewaarschuwd voor wat ons op Charles de Gaulle (CDG) stond te wachten. 

We waren blij dat de rolstoel paraat was. Het was een half uur lopen, via gangen en in meerdere volle liften met tussendoor de douane.

De koffers gingen direct door, dus daar hoefden we niet naar om te kijken.

Ineens zaten we in een ruimte te wachten op een busje.

Een transit busje.

De boardingpass van manlief werd hem afgenomen. Die ging van hand tot hand.

Het was als een goocheltruc dat je moet opletten waar de kaart blijft.

Wij zaten te vernikkelen in die bus die overal naartoe reed, behalve naar onze gate.

Mensen werden opgepikt en afgezet, maar wij moesten blijven zitten.

Alles onder het mom "u bent ruim op tijd."

Ik ontplofte zowat. We werden beiden behoorlijk nerveus van dit gedoe.

Manlief: "mijn boardingpass is al door tien paar handen gegaan."

Uiteindelijk mochten we eruit en werden we gesommeerd in een electrische trolley te gaan zitten.

Ik ritste de boardingpass boos uit de handen van een commanderende medewerker.

Er werd ons niks gevraagd. Bij de gate moesten we uitstappen.

We waren nergens door security gegaan, wat ik ook vreemd vond.

Onze nachtmerrie was nog niet voorbij.

Keurig op tijd begonnen ze met boarden? Niks ervan.

Reizigers moesten hun paspoort en bp laten zien en werden vragen gesteld. Heel bizar.

Ik zag dat er drie rijen werden gevormd. Als schapen werd iedereen naar voren geduwd. Ze hebben daar zeker 45 minuten gestaan.

Ik weigerde en dus moesten wij blijven zitten, wat zou inhouden dat wij niet als eersten maar als laatsten aan boord zouden gaan.

Dat pikte ik niet.

Via een zijkant wist ik bij het boarding personeel te komen en eiste onze plek op.

Ze gaf toe dat er niets van klopte, maar kon het niet terugdraaien.

De Franse chaos was reeds gecreëerd.

Ik liet de boardingpass van manlief zien waarop duidelijk stond dat hij recht had op een rolstoel.

In de verte zag ik er een aankomen. De begeleider zag mijn wanhoop en nam mij onder zijn hoede.

Ik riep manlief snel te komen.

Maar toen kwamen de twee controlleurs, die ons bevolen hadden te blijven zitten, zich ermee bemoeien en werd het een luidruchtig meningsveschil.

Ik won en liep braaf met manlief achter de rolstoel aan door de slurf naar het vliegtuig.

De begeleider maakte alle versperringen voor ons open en trok zelfs mijn koffertje, wat helemaal niet hoefde.

We gingen als eersten aan boord.

Eenmaal in mijn grote stoel moest ik een traantje laten. Ontlading en moeheid.

Zo slecht hadden wij het nog nooit ervaren.

Het werd een lange vlucht naar Miami. Dit was de eerste keer dat we Air France vlogen.

Nou, het personeel is wellicht nog een graadje arroganter dan dat van de KLM.

En onverstaanbaar.

Terwijl ik probeerde te slapen bouwden een paar mannen achter het gordijn een klein feestje rond een provisorisch opgezet barretje.

De stewardes zei dat ze de mannen gevraagd had wat stiller te zijn, maar daar hadden de heren lak aan.

Dus vroeg ik op mijn vriendelijkst of ik alsjeblieft een uurtje mocht slapen. Ze dropen af, maar ik was wakker.

O, ja.

Koud eten dat warm had moeten zijn......daar werd ik misselijk van.

Dus pakte ik het blad en liep naar het keukentje.

Maar daar was geen sprake van. De stewardess sommeerde mij onmiddelijk terug te keren naar mijn stoel.....met het blad.

Ik zei dat ik misselijk was en naar de wc moest.

Mevrouw verhief haar stem en stuurde me als klein kind weg.

Maar waarschijnlijk hoorden ze me veel doortrekken, want toen ik terugkeerde in mijn stoel was het blad met eten weg.

Gelukkig maar.

De purser kwam vragen hoe het met me ging en of ik iets anders wilde eten. Nee, ik was kotsmisselijk en wilde niks anders eten.

Wel liet ik duidelijk blijken ontdaan te zijn. De stewardess bleef op afstand.

We waren dolblij Miami bereikt te hebben.

Tegen het bevel van de purser in gingen we, zoals gebruikelijk, met alle business classers als eersten van boord.

Er stond een rij rolstoelen klaar.

Lourdes was onze fantastische begeleidster.

Immigration en het ophalen van de koffers gingen eigenlijk probleemloos.

Ze zette ons bij de hotelshuttle af.

Hilton!

15 minuten wachten. Volle shuttle, nog eens 20 minuten wachten.

No way!

We waren aan het eind van ons Latijn. Manlief kromp ineen van ellende.

"Let's get a cap," riep ik.

Een zakenman riep instemmend: "Yes, I'm with you."

Binnen no time zaten we in een blue cab, die speciaal naar dit hotel gaat.

Kostte ons $20,-

Na 20 uren zagen we ons bed.

Maar eerst douchen.

Woensdagochtend bij Hertz (car rental) verliep vlekkeloos, totdat manlief een drempel niet zag en in slow motion neerging.

Gelukkig geen verwondingen, wel wat kneuzingen.

Bij Hertz werd we als VIP behandeld. Ze waarderen trouwe klanten.

Onderweg naar Naples ontbeten we bij onze favoriet Cracker Barrel.

En hier logeren we.

Maar deze reis gaat als een zwarte bladzijde de boeken in.

******