De opening van het Holocaust museum werd overschaduwd en overschreeuwd door demonstraties.
Ik vond het zeer ongepast, intimiderend en bedreigend.
De opening van een museum is een niet politieke gebeurtenis.
Dat de NOS begon met de demonstraties vond ik stuitend. Ze eindigden er ook mee.
De verschikkelijk oorlog in Gaza en de Jodenvervolging in de tweede Wereldoorlog hebben niets met elkaar te maken.
In de synagoge was de herrie te horen. Dat maakte sommige mensen angstig.
Overigens vond ik het niet het juiste moment om op te roepen tot vrijlating van de gijzelaars. Dat deed president Herzog namelijk en daarmee kreeg de ceremonie toch dat politieke tintje.
Maar het boegeroep bij de voordeur van het museum deed mijn bloed echt koken. Een nabestaande verrichtte met zijn kleindochter en de koning de openingsceremonie.
Kijk eens naar de eerste (bovenste) foto: het is het onschuldige meisje dat langs een grimmige menigte naar een veilige plek gebracht wordt.
Het werd de zondagnacht van "Oppenheimer" met veel Oscars waaronder: ook voor Hoyte van Hoytema.
.jpg)
Met een mistig hoofd zit ik achter mijn laptop.
Gisteravond heb ik naar de hele serie van "De Joodse Raad" gekeken.
Wat een indrukwekkende productie!!
Pierre Bokma is weergaloos als David Cohen, een van de voorzitters van de Joodse Raad. Je vergeet al snel dat het Pierre Bokma is.
Dat geldt trouwens voor alle hoofdrolspelers. Minder fortuinlijk vind ik de figuranten, maar storend is het niet.
De gebeurtenissen zijn authentiek neergezet, zonder romantiek of overbodige uitweidingen.
Wat treffend in beeld wordt gebracht is hoe de Duitsers stapje voor stapje verordeningen opleggen aan de Joodse bevolking in de hoofdstad.
Vernedering na vernedering volgen elkaar op en uiteindelijk is daar de volledige vernietiging.
Wat ik zo knap aan het spel van Bokma vind: hij (David Cohen) roept geen woede op, noch medelijden. Je ziet de worsteling wanneer hij steeds verder in het web van de bezetter verstrikt raakt.
De botsende momenten met zijn dochter Virrie, die veel Joodse kinderen gered heeft, zijn aangrijpend - zonder sentimenteel te worden.
Deze serie kleeft aan me, wetende dat antisemitisme zich weer volop manifesteert.
Ik moet snel naar het museum.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten