Winkelmeisjes

 

Blokker.

 

Ik wijs een witte waterkoker aan.

Er is niemand op de afdeling, behalve twee verkoopsters die verveeld achter de kassa met elkaar staan te praten.

 

Ze wijst naar een doos, die ik vervolgens pak.

Ik betaal en ga naar beneden.

 

Het gaat niet goed met Blokker, bedenk ik mij op de roltrap.

Ook beneden zie ik weinig klanten.

 

Ik realiseer mij dat ik nog een slacouvert moet hebben.

Maar misschien is couvert te moeilijk en dus vraag ik aan een vrije verkoopster waar ik slabestek kan vinden.

Haar allochtone ogen kijken mij vragend -en verlegen aan.

"Slacouvert?" Ik probeer het maar.

 

'Oh, ja. Komt u maar mee.'

Ze loopt naar de slakommen.

 

"Nee, ik bedoel slabestek. Een lange lepel met een bijpassende vork. Waar je de sla mee hutselt."

'Nee, sorry. Dat hebben wij niet. Gisteren vroeg er ook iemand om, maar we hebben het niet.'

 

De manager loopt langs en dus vraag ik het voor de zekerheid nog eens aan haar.

Blokker is toch een huishoudelijke artikelen winkel??

 

"Heeft u echt geen slacouverts?"

Weer die vragende blik.

Zeg ik het dan verkeerd? Ik begin aan mijzelf te twijfelen. Gebruikt niemand dat tegenwoordig meer?

 

'Hebben we al jaren niet meer,' zegt ze.

 

Ik probeer het verderop, bij Xenos.

 

"Hebben jullie slacouverts...... Slabestek...... Iets om sla te hutselen."

Jezus mensen, ik praat toch echt Nederlands.

 

En weer kijken een paar allochtone ogen mij onbegrijpend aan.

Neen dus!!

 

Ik geef het voor vandaag op.

Heb het koud (op aanraden van P. geen jas aangedaan) - zin in thee en dus spoed ik mij naar huis.

 

Ja hoor.

Zwart is het nieuwe wit.