Hij doet het toch niet.
Boris Johnson heeft, op advies van collega's, besloten niet aan de verkiezingen mee te doen.
Mijn eerste ingeving was "lafaard."
Je stort het land in een chaos, woekert haat en verdeeldheid aan, pest premier Cameron weg en je vernielt met je "Brexit referendum" de goede betrekkingen tussen Groot-Brittanië en Europa.
En nu haal je alleen je eigen kastanje uit het vuur.
Lafaard.
Maar even later dacht ik: het Verenigd Koninkrijk blijft wellicht een verdere rampspoed bespaard door deze beslissing.
Ik heb Boris Johnson, zoon van een topambtenaar bij de Europese Unie, altijd als een niet helemaal uitgegroeide puber gezien.
Zou hij een weddenschap over dat Brexit referendum hebben afgesloten?, vroeg ik mij regelmatig af wanneer ik hem studentiekoos zag doen.
Enfant terrible. Branieschopper.
Mensen vinden dat brutale, jongensachtige gedrag wel charmant.
Leuk, maar de premier van een machtig koninkrijk moet iets meer in zijn mars hebben.
De eerste persconferentie van Johnson na de overwinning van Brexit was al verdacht mild.
Het leek erop alsof hij geschrokken was.
Wat moest hij nu?
Ineens mocht de verbinding met de EU niet al te snel verbroken worden.
Johnson verstomde.
Vooralsnog lijkt de hoogste functie in de Britse regering niet voor Boris weggelegd.
Hij zwijgt over de reden, maar ik denk dat de roddelpers heel wat boekjes zou opendoen mocht hij wel lijsttrekker zijn geworden.
Schandalen te over, zal ik maar zeggen. En daar zit de Conservatieve Partij niet op te wachten.
En zoals gezegd, ik denk (en wellicht zijn collega's en hijzelf ook) dat Boris Johnson de kwaliteiten mist.
Zeker is dat de Britten een onzekere toekomst tegemoet gaan.
De grond bij Churchill's graf beweegt.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten