Dit is in feite een vervolg op mijn "pinksterblog."
Ik wandelde door mijn jeugd.
Van 1955 tot 1973 heb ik hier gewoond.
Oranjelaan.
Aan het uiterlijk van de Oranjelaan is niets veranderd, op het eenrichtingverkeer na.
En natuurlijk de laan vol vol auto's met vergunning.
Ik geloof dat (in mijn jeugd) wij de enigen waren met twee auto's.
We liepen op deze zonnige pinksterdag over het pleintje.
Langzaam.
Iedere tegel had de afdrukken van het kind Ellen.
Ik zag mijzelf spelen met David, Robert, Willemien, Janine, Agnes, Anke, Willemijn en al die andere kinderen uit de Prinses Julianalaan en Oranjelaan.
Er was nu niemand.
Er kwam iemand uit het huis recht tegenover ons.
Hij zag mij foto's maken.
We raakten aan de praat. Hij woonde 25 jaar in de Oranjelaan.
"Ik heb de vorige bewoners en de bewoners daarvoor gekend," zei ik.
"U heeft het van een Rotterdamse tapijtenkoning gekocht?"
Hij knikte.
Over het pleintje:
"Neen, daar spelen eigenlijk nooit kinderen," zei hij. "We houden er wel een jaarlijkse buurtborrel."
Het traditionele kerstbomen verbranden op de kruising met de Rozenburglaan had plaatsgemaakt voor een buurtborrel.
Alle bewoners kon ik nog foutloos in de huizen plaatsen, zelfs na 63 jaar.
Ze verschenen allemaal op mijn netvlies, tegelijk met een traan.
Manlief sukkelde verder met de hond.
>>>>Ik wilde nog even in 1962 blijven hangen.
Wanneer de dagen langer werden renden wij meteen na het eten naar buiten.
"Nee nee Ellen, eerst afwassen."
Ik hoor mijn moeder.
Eenmaal buiten moesten we ook buiten zien te blijven.
Snel naar het pleintje.
Touwtje springen, hinkelen, elastieken, tikkertje, verstoppertje, Chinese muur, knikkeren, hoelahoepen, steltlopen, fietsen, steppen.....
Om acht uur zag ik de lange gestalte van papa verschijnen.
Maar het was nog lang niet donker.
Ik verstopte me in de tuin van de familie Rijken.
Tevergeefs.
Maar ook mijn vader was jong geweest en hij gunde me nog een half uur.<<<
Ik naderde ons huis.
Er stond een bord "verkocht" bij onze buren.
Thuis ging ik meteen het meteen opzoeken.
In het huis was, sinds ik er in 1973 afscheid nam, helemaal niets veranderd.
Het huis kende ik van top tot teen. Vele vele uren had ik opgepast op de kinderen, had ik er gegeten en geslapen.
Ik herkende de meubelen. Ik herkende alle kamers en keuken.
Misschien een lik verf, maar verder was ook in dat huis de tijd stil blijven staan.
Vraagprijs €885.000,-
Het heeft 4 dagen te koop gestaan.
4 dagen!
Tel uit je winst buuf.
Ik weet nog precies wat mijn ouders kregen voor hun dubbele woning in 1973.
90.000 gulden.
Afschuwelijk.
Oranjelaan no.15 staat ook te koop.
Voor €1.195.00.
Verontrustend?
Ik maak mij meer zorgen over het lege pleintje.
Kinderen spelen niet meer.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten