Mijn trouwe TZ8,
Met pijn in 't hart moet ik afscheid van je nemen. Je mag met pensioen.
We waren onafscheidelijk: jij en ik. Je was zo licht en easy mee te nemen. Je lag heerlijk in mijn handen en je liet je zo makkelijk gebruiken.
Hoelang je mij vergezeld hebt weet ik niet meer en kan ik niet achterhalen.
Minimaal tien jaar.
Je maakte deel van mijn leven uit en wachtte trouw in tassen en koffers op nieuwe avonturen.
Ik vertouwde jou miljoenen beelden toe.
Je zoomde, -klikte, -filmde en -flitste je een ongeluk. Wij deelden zo onvoorstelbar veel momenten die herinneringen werden.
↕Lekkere momenten.
↕Grappige momenten.
↕Aandoenlijke momenten
↕Sportmomenten
↕Adembenemende momenten
↕Historische momenten
↕Ontmoetingsmomenten
Ik kan geen keuze maken. Ze hebben allemaal een verhaal.
Maar al een jaar heb je moeite je oog open te doen en kamp je met ↓"ouderdomsvlekken."
Die heb ik zelf ook. Hoort bij de leeftijd.
Maar ik functioneer er niet minder door en camoufleer ze ook niet.
Want ik ben van puur natuur en photoshoppen is allesbehalve puur natuur.
Soms lukt het me om de vlekken weg te snijden, maar daar vergal ik ook mijn foto's mee.
Ik blijf in de Panasonic familie.
De familietrekjes zijn herkenbaar, dus ik zal snel gewend zijn aan mijn klikkende kameraad.
Adieu TZ8, welkom TZ90.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten