Hoeveel vandaag??

Het is een dagelijks terugkerende vraag: "Hoeveel vandaag?"

Een vraag die twee oude mensen, opgesloten in hun flatje, elkaar sinds maart stellen.

Hoeveel vandaag?

Het is dweilen met de kraan open.

Bijna tienduizend besmettingen vandaag. Ieder uur razen er gillende ambulances over de Maasboulevard richting Erasmus MC.

Is dit het resultaat van die idiote "Black Friday?" Dat weekend waarin Aboutaleb (te laat) ingreep en de binnenstad vergrendelde?

Morgen is er een tussentijds overleg in het Catshuis.

Zouden Rutte en De Jonge nu echt de kraan dicht durven draaien?

Bij hofleverancier Carlier staan twee mensen buiten te wachten.

Er mogen maximaal drie klanten in de winkel. Ik sla vast in voor kerstmis: lebkuchen en chocolaatjes.

(In alles ben ik uitbundiger dan andere jaren. Twee kerstbomen die ik eind november kocht. Vijftig kerstkaarten op de bus. En ik maak kerststukjes)  

"Heel verstandig, mevrouw ten Bruggencate," zegt de verkoopster.

De ik-trek-me-nergens-iets-van-aan Kralingse wil precies naar dat deel van de vitrine waar ik voor sta.

Zonder mij te vragen of ik een anderhalve meter stap opzij wil doen duikt ze voor me.

Ja, we hebben mondkapjes voor - maar toch.

Via een rustige omweg loop ik naar huis: mijmerend en piekerend hoe het nu verder moet.

Even was er daar een lichtje aan het einde van de tunnel: het vaccin!

Maar we werden weer terug de tunnel in getrokken.

Mensen willen blijkbaar geen verantwoordelijkheid dragen.

Er heerst een soort wegkijk mentaliteit. Het is allemaal de schuld van het beleid. Restaurants mogen niet open. De wintersport gaat niet door. Ook Curaçao is van de baan. Alle Europese landen staan op oranje en ook in de VS is niemand veilig. En thuis mogen we MAAR drie mensen ontvangen. Met oud-en nieuw kunnen we niet massaal schouder aan schouder naar het vuurwerk kijken.

Het is rampzalig.

Die attitude dus.

Met plaatsvervangende schaamte denk ik aan mijn (groot)ouders.

Bij het bombardement werd het bedrijf van opa Bruijnen verwoest. Met oma werd hij geëvacueerd naar Bilthoven waar ze tot het einde van de oorlog woonden.

Mama ging in het verzet. 

Van kerst bij haar ouders was drie jaar geen sprake.

Het kwaad moest bestreden worden. De vrijheid diende herwonnen worden.

"Je moet het niet met de oorlog verglijken, El," klinkt het verwijtend.

O nee?

Moeten wij niet het (Corona)kwaad bestrijden? Willen wij niet onze vrijheid terug?

In een aantal ziekenhuizen zijn de kerstverloven ingetrokken.

Terwijl klagend Nederland zich in een warme, versierde kamer tegoed doet aan overdadige spijzen en dranken,  proberen artsen en verpleegkundigen onder steriele omstandigheden Corona-patiënten te redden. 

Nederlanders blinken uit in ontevredenheid.