Gaar

Enigszins gaar zit ik achter mijn laptop.

Ik neem even met u mijn dag door.

De nacht in de caravan werd ruw verstoord door onweer, wind, regen en hagel. Het duurde op zich niet lang maar wij lagen wel met geknepen billen in bed te schudden. De schotel bleef overeind.

Vanmorgen was het een moeras bij de luifel.

Tijdens het ontbijt belde de opzichter. Of we aan de elektricien wilden laten zien waar de spotjes en de contactdozen moeten komen.

Toen hadden we de eerste discussie. Om 9 uur!

Manlief: “Die contactdozen moeten in de muur, boven het achterwandje in de keuken. Dat kan niet anders.”

Ik - de opdrachtgever, zoals we op Day One hebben afgesproken: “Dat wandje loopt van het werkblad tot aan de onderkant van de bovenkastje. Ze zullen er dus in moeten zagen.”

Het werd een welles, nietes – wat ik doorbrak door contact te leggen met de keukenboer. Op het eerste nummer was hij niet bereikbaar, maar op een ander nummer kreeg ik wel iemand van de uitvoering.

Inderdaad, het wandje wordt geplaatst zoals ik zei. Er wordt gewoon in gezaagd.

Manlief bond in.

Op naar Rotterdam, met een tussenstop in Heinenoord waar ik vloeistof voor de wc moest kopen bij Campolife.

Daarna naar Shurguard om restanten laminaat op te halen die wellicht nodig zijn om hiaten op de vullen. Tja, en toen had manlief de sleutel van de berging niet bij zich, maar die lag gelukkig wel in de auto. Voor de zekerheid namen we de tweede stofzuiger mee. Vooruit denken.

In de auto ging mijn telefoon weer. De opzichter. ↑Er was een ongelukje gebeurd. De loodgieter was door de muur tussen de keuken en de slaapkamer gegaan.

Rustig blijven en even slikken. 

Toen we in onze flat kwamen was de loodgieter al weg. Begrijpelijk want hij was klaar, zoals op de foto's duidelijk te zien is.

Met de elektricien bespraken we waar de spotjes en de contactdozen moesten komen.

Ik nam nog was spullen mee. Onder andere post. 

Een brief van de internist. Hij zou me vanmiddag bellen, maar we hadden elkaar afgelopen maandag al gesproken. Om niet een extra rekening te krijgen bedacht ik het ziekenhuis later te bellen.

Jacky vond het allemaal maar zo zo en bleef bij de voordeur zitten.

Ook in de badkamer was progressie zichtbaar.

↑Het gat in de slaapkamer.

Na de verbouwing langs de wijnboer en vervolgens moest ik naar Coolblue.

Ik kan niet anoniem gebeld worden. Mijn telefoon valt nog net in de garantie.

Eerder had het Ikazia mij proberen te bereiken. Dat lukte niet.

Afgelopen maandag ondervond de internist van het EMC hetzelfde.

Maar ik kreeg ook geen gemiste oproep melding en zat de hele dag in spanning op zijn telefoontje te wachten.

Hij stuurde gelukkig een e-mail en ik smeekte hem, in drie achtereenvolgende mailtjes, het telefoonnummer van manlief te bellen. Dat deed hij om half zeven.

Bij Coolblue kwamen ze er niet uit.

U moet bij uw provider zijn.

Terwijl we naar de visboer reden belde ik mijn provider.

Met gillende muziek werd ik in de wacht gezet.

Het was 13.15 uur. Om 14 uur moest ik bij de fysio zijn.

Ik liet de telefoon aan terwijl ik een lekker vispotje bij Den Haan kocht.

Wel legde ik uit dat ik in de wacht stond en daarom een telefoon aan mijn oor had. 

Iets wat blijkbaar iedereen heel goed begreep.

"Doe er een icepack bij alsjeblieft."

Terug bij de auto: "Schat, ik ga ook nog even naar Hubo voor plakhaakjes."

"Als je maar opschiet!"

In de winkel werd ik eindelijk te woord gestaan door een mevrouw, die mij nou niet bepaald technisch leek.

Met haar aan mijn oor rekende ik een pakje haakjes af.

Terug in de auto en op weg naar de fysio in Capelle ging de discussie door.

Ik moest mijn simcard in andermans telefoon uitproberen om te zien of het inderdaad aan de provider lag of aan de telefoon.

Enfin, ik heb gezegd dat zulks onmogelijk was. Zij beloofde haar best te doen bij KPN om dit uit te zoeken, maar gaf mij weinig kans.

Volgende week laat ik dat wisselen van telefoons en simcard wel even aan de handige jongens van Coolblue over.

Mocht het niet de provider zijn, dan is het garantiewerk voor Samsung.

Maar van dit gezeik, excusez le mot, word ik dus moe.

Toen belde ik het EMC - vanwege die brief.

Ook nu weer ging ik in de wacht, maar gelukkig zonder jengelmuziek.

Ik lag al op mijn buik en R. was aan de onderrug begonnen toen ik (na 15 minuten) een stem hoorde.

Aangezien ik de luidspreker aan had staan kon R. gezellig meeluisteren.

Ook weer opgelost.

Even tijd om alles los te laten en haar helende handen mijn rug en nek los te laten kneden.

Bijna thuis, deden we dit landwinkeltje op de hoek van de dijk aan.

Veel beter dan die grote landwinkel naast de camping, waar de groenten er verlept bij liggen.

Vanavond vispotje met zeekraal.

Boerenvla met frambozen toe.

******