Het was vanmorgen noodweer op Flakkee.
Onweer, hagel, regen, wind.
Omdat we naar Rotterdam moesten klapte ik voor de zekerheid toch maar de schotel in.
Vandaag moest ik naar de fysio om 13.30 uur (de laatste keer, want mijn lieve R. gaat voor lange tijd met zwangerschapsverlof). Wat zal ik haar missen.
Om 14.50 uur stond er een afspraak met de (waarnemend) huisarts voor een plekje op mijn onderbeen. Ik had daar een foto van gemaakt en naar mijn huisarts gemaild.
Zijn advies, week maken met olie en dan kunnen wij het wegbranden had ik opgevolgd.
De opzichter wilde ons vandaag ook spreken en vroeg of het om 12.30 uur kon. Dat kwam hem beter uit dan in de middag na mijn bezoek aan de huisarts.
Okee, wij gingen akkoord.
Eerst naar de stomerij waar lakens zoek zijn geraakt. Hij besteedt dat uit aan een wasserij waar iedere keer gedonder mee is. Het is nooit op tijd klaar.
Mevrouw had mij zaterdag verteld dat ze op zoek waren naar een andere.
Ze vroeg mijn nummer om het verder uit te zoeken. Maar niemand belde, dus ging ik vandaag verhaal halen. Toen hij onwaarheden begon te verkondigen en o.a zei dat ik zijn vrouw niet gesproken had sloegen bij mij de stoppen door.
Om 12.30 waren wij in de flat waar de stucadoors aardig opschoten.
De opzichter liet op zich wachten, wat mijn reeds geprikkelde geest niet aankon. 12.45 uur: "Bel hem maar," drong manlief uur aan.
"O nee, daar stopt zijn auto."
Ik was dus behoorlijk opgefokt.
De verontschuldiging kwam pas toen wij lieten blijken dat er weinig tijd was. Hij was opgehouden bij een eerdere afspraak. Okee, maar stuur mij dan een berichtje, dacht ik.
Slecht nieuws in een fluwelen jasje presenteren valt bij mij verkeerd. En dit keer ook bij manlief.
Het badkamermeubel wordt niet op tijd geleverd. Sterker nog: het kan pas geleverd worden als alles klaar is en wij hopelijk weer in een ingerichte woning leven.
Onacceptabel om daar een week voor de geplande leveringsdatum mee te komen.
Ook de muren in de slaapkamer zijn getekend door deze verbouwing. Wij twijfelen nu of we die toch moeten laten witten.
Hangt er ook vanaf of daar nog tijd voor is.
Het werd dus niet echt een gezellige ochtend.
Ik was precies op tijd bij mijn fysio. Dat was het enige pluspunt. De sportschool was bomvol.
Als dat maar goed gaat vroegen wij ons af.
De waarnemend huisarts keek ernstig naar de plek op mijn onderbeen.
"Dat is niet goed. Het moet weggesneden worden. Kwaadaardig, maar u gaat er niet dood aan."
Ze verwees me door.
"Dus niet meer weken?"
"Nee, dat heeft geen zin."
"Maar ik ga er niet dood aan?" Voor deze hypochonder is dat de meest essentiële vraag.
"Nee, u gaat er niet dood aan."
Zien, en dan geloven.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten