We kunnen geen televisie kijken. Vanwege de storm blijft de schotel ingeklapt.
Ik zal vanavond met mijn tablet op mijn schoot herdenken. Vanwege Corona is er voor het tweede jaar in rij geen herdenking in Kamp Vught, daar waar de verloofde van mijn moeder werd vermoord.
Op die stille plek in het bos, onhoorbaar in het kamp, stond een vuurpeloton de moedige verzetsmensen op te wachten.
Wat mij niet loslaat is, wat dacht Jan op dat laatste moment. Sloot hij zijn ogen om het gezicht van mijn moeder op te roepen? Of keek hij vol walging zijn moordenaars recht in de ogen?
Mijn moeder lag op 4 mei meestal in bed.
Uitwaaien is voor mij een goede manier om deze dag door te komen.
Jacky weet niets van herdenken, maar ze voelt feilloos aan wanneer mijn stemming verandert. Dan blijft ze me eindeloos aanstaren en drukt voorzichtig haar neus tegen mijn been -of mijn hand.
Uitwaaien dus. Op Schouwen.
Jacky herkende het meteen en begon, toen we de dijk bij de Heerenkeet opreden, luid te janken.
Daarna door naar Neeltje Jans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten