We reden langs het meer naar Iseo om koffie te gaan drinken op ons favoriete, ouderwetse terrasje van café Central.
Onderweg schrok ik van de leegstand en verpaupering van sommige gebouwen.
Hierboven een foto van Moselli, een hotel-restaurant dat gloriejaren beleefde in de jaren zestig en zeventig.
Een familiebedrijf. Papa stond in de keuken. Een gerenommeerde keuken.
Wij logeerden er vaak toen we nog met de tent kampeerden.
De laatste dag braken we op en pakten in. Dan sliepen we bij Moselli, aten daar heerlijk en konden de volgende ochtend na een goede douche en dito ontbijt fris en fruitig vertrekken richting Nederland.
Geen stress.
Mijn ouders deden dat ook, ver voor ons.
Maar Moselli is al 15 jaar dicht en in het hotel groeit een oerwoud.
Het is vreselijk om te zien.
Eigendom en Italiaanse families: het gaat altijd fout.
Er kan tot in de eeuwigheid geruzied worden.
Zo ook in dit geval.
De grond is goud waard, maar er ligt altijd wel een neef of zus dwars.
Op zondag wordt er geflaneerd op de boulevard.
Iseo is mondain geworden met de vele exclusieve kledingwinkels die de bakker en de slager verdrongen hebben.
En toch zal Isieo nooit zijn autheticiteit verliezen.
↑Deze bar is nu hip.
Jongelui eten geen pizza maar sushi en ze drinken dure cocktails.
In de jaren zestig dronken wij hier op vrijdag koffie, met mijn ouders.
Na de markt.
↓Maar Garibaldi blijft ferm overeind staan.
Gelukkig was ons stamterras er nog. Met dezelfde eigenaar, die iets van de cappuccino probeert te maken.
Hij heeft, om toch niet te veel uit de toon te vallen, nieuwe tafels en stoelen neergezet.
↓Gisteravond sjiek uit eten.
Ze staan in de Michelin gids.
Trattoria Glisenti.
Zag er veelbelovend uit.
De eetzaal is typisch Italiaans, met ongezellige tl-achtige verlichting.
Op iedere tafel stonden kaarsen, maar alleen die op de bezette tafels (vijf in dit geval) werden aangestoken.
Het bleef dus ongezellig en erg onpersoonlijk.
De bediening was duidelijk opgedragen zich Michelinwaardig te gedragen.
Stijf en formeel, wat op mijn lachspieren werkte. Ze hebben namelijk geen ster.
En als ik het vergelijk met de soepele, prettige houding in Ribeauvillé.....Dat geldt trouwens ook voor het eten.
We kozen het vijfgangen vismenu van €44,-
Zogenaamd allemaal vis uit het meer.
Nou: ten eerste kun je geen menu vullen met vis uit het meer en garnalen zwemmen niet in het meer.
Dorade trouwens ook niet.
De twee voorgerechten waren lekker.
(Sorry, er mist een foto)
Maar het tempo waarin het geserveerd werd was van "we moeten de trein halen."
Daar hebben we een stokje voor gestoken.
↑De gefrituurde dorade heb ik na een hap laten liggen.
Stukjes vis met een sausje, daar bestond eigenlijk het hele menu uit.
Enige creativiteit van de chef konden wij niet ontdekken.
De semifreddo met honing was niet verkeerd, al vond manlief het een bittere smaak hebben.
Tot overmaat van ramp werden we beiden midden in de nacht wakker.
De maaltijd lag als een steen op ons maag.
Gelukkig zijn we niet ziek geworden.
De volgende keer gewoon weer naar de pizzeria down the road, met aardig personeel en lekker ongecompliceerd eten.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten