17 juli, 2023

Een dramatische zaterdag


Eerst een vervolg op mijn vorige blog over het hotel in Maidstone.

Wij vreesden al het ergste, en inderdaad........op de gang bleven kinderen rennen en schreeuwen. Boven ons hoorden we iedere voetstap. We lagen onder “Noordpool dekbedden.” 

Omdat we op de begane grond sliepen durfden we geen raam open te zetten. Normaal vraag ik om de bovenste verdieping, maar hier was geen lift. Aangezien de achterbank vol bagage stond die wij niet zichtbaar in de auto wilden laten, moesten we wel akkoord gaan met een kamer beneden.

Maar wat een aso-publiek! Een vriend van ons die in de UK woont zei al eens dat ordinair in Gr-Br. een tandje erger is dan in Nederland.

Omdat we zo slecht geslapen hadden en er om 6 uur alweer herrie in de gang klonk, stonden we vroeg op. Ik was een van de eersten bij het ontbijtbuffet.

Daar meldde zich ook een vrouw in badjas met vijf kinderen in pyjama en op blote voeten. Mijn mond viel open van verbazing. Godzijdank werden ze weggestuurd. Woedend renden ze terug naar hun kamer, o.a. langs onze kamer.

Ik vulde een blad en at mijn waardeloze ontbijt (oude broodjes) op in de kamer. Manlief volgde mijn voorbeeld.

Toen we met de bagagekar naar de uitgang liepen zagen we een andere "party" in satijnen pyjama's en met krulspelden in de lounge zitten.

En dus zaten we ver voor achten in de auto, op weg naar Clent Hills – waar de caravan op ons wachtte. Maar eerst moest ik een jasje voor mijn kleinzoon ophalen  in Stratford. Ik zag mijn kans schoon om meteen wat ontbijtwaren te kopen.

Op weg naar de auto struikelde ik en ging ik plat op mijn bek. De tas met boodschappen heeft erger voorkomen, maar het was behoorlijk heftig. Onmiddellijk schoten zes mensen mij te hulp en werd ik overeind geholpen. Ik zag yoghurt en kapotte eieren voor me liggen. 

In de verte stond onze rode auto. Jas en broek zaten onder yoghurt en ei. Door mijn broek heen zag ik een bloedvlek steeds groter worden. Ook mijn elleboog (gelukkig had ik een lange broek en een jas aan) voelde nat.

Ik liep naar de auto en daarna naar het Mercure hotel (in een soort van trance), waar we een maand eerder hadden gelogeerd. Gelukkig was er niemand in de wc-ruimte.

De linker elleboog zag er slecht uit. In de spiegel zag ik een gemene schaafwond en een snel opkomende zwelling. Er viel bloed op de grond waar ik  me nota bene druk om maakte en schoon ging maken.

Het koude water voelde goed, maar ik moest verder. Bij de receptie vroeg ik om een ice-pack. Wat ben ik geweldig geholpen.

De man kwam met een theedoek vol ijs aanzetten en zo ben ik in de auto gaan zitten naast een zich dood geschrokken man, wiens verjaardag het ook nog eens was.

Met ijs op de elleboog en de knie reden we naar een rustige plek buiten de stad. Daar maakte manlief de wonden schoon en verbond ze provisorisch.

Ik schrok vooral van de uitstulpingen in mijn elleboog. Moest ik naar het ziekenhuis? Maar manlief stelde me gerust met ongeruste ogen.

Huilen – ik wilde zo graag huilen, maar het lukte niet. Ik trilde en was misselijk.

Zo reden we in de stromende regen naar Clent Hills waar onze Fendt inderdaad op haar plek stond.


Machteloos zag ik vanuit de auto hoe manlief op de droge momenten de pootjes uitdraaide en het elektra aansloot.

Pas toen de luifel uitgedraaid was kon ik in actie komen.
Er moest het nodige ingeruimd worden, maar eerst moest ik wat pijnstillers innemen en uit die vuile kleren.


The Vine Inn bleek een goede keuze voor een verjaardagsmaaltje. We aten heerlijk en hadden afleidende gesprekken met de locals.
Zo werd het toch nog een prettige afsluiting van een afschuwelijke dag.

Zondag moesten er boodschappen gedaan worden.
Aan de rand van Birmingham is een gigantisch winkelcentrum met de grootste M&S die ooit gezien heb,


Verder moest de caravan opnieuw ingericht worden met alles wat we uit Nederland hadden meegenomen, waaronder kleren van Tutti.

Hij gaat ons tien dagen vergezellen begin augustus.


We zijn verbaasd over de rust op deze heerlijke camping.
Ja, het regent met vlagen - maar de temperatuur is prima.


Inmiddels ben ik twee dagen verder na die onfortuinlijke val en gaat het goed.
De wonden helen.
Wel voel ik dat mijn lijf beurs is en aangeeft dat het een dreun heeft gehad.
Desondanks gaan de wandelschoenen aan en kijken we uit naar nieuwe avonturen.

Jullie ook??
*****

Geen opmerkingen: