Zo was/is de situatie: de deur hing aan een steeds verder uitscheurend bovenste scharnier.
Wij moesten hem met alle macht omhoog duwen of stutten.
Maandagochtend na een slapeloze nacht in de caravan wisten we dat we niet langer konden kamperen.
Iedere beweging maakte de situatie hachelijker: die deur MOEST hoe dan ook erin blijven.
De 75 jarige Nederlandse eigenaresse J. was onze steun en toeverlaat.
Hieronder een summiere beschrijving van 72 afmattende uren.
Maandag:
We overleggen met J. Ik heb een Fendt dealer gevonden in Toulon (250 km).
Zij gaat bellen en wij sturen foto's van de schade.
Manlief borduurt voort op de aangifte bij Aveco, onze caravanverzekering.
Dat contact loopt fantastisch.
Toulon gaat informeren bij Fendt Duitsland waar de scharnieren vandaan moeten komen.
J. biedt een huisje aan dat gelukkig vrij is.
↓Ik verzamel het hoognodige nu de deur van de caravan nog open staat - maar ik neem niet alle kleding mee.
Het is hier knetter koud - dus een huisje met verwarming en douche komt ons prima uit.
We verplaatsen de caravan naar een verlaten plek vanwaar hij makkelijk weg te terkken is.
We gaan er dan vanuit dat we de caravan naar Toulon moeten brengen zodra hij de scharnieren heeft.
Maar al snel blijkt dat dat niet deze week gaat lukken. Het gevoel van machteloosheid begint toe te nemen.
Iets ondernemen kunnen we niet.
Dinsdag:
De e-mail van J. is een dompor.
Het is geen kwestie van scharnieren - het is een kwestie van een hele nieuwe constructie.
Toulon adviseert ons naar Nederland terug te keren, maar wij durven niet met de caravan te rijden.
Dan wordt het eindeloos telefoneren:
1.met Aveco
2. met de ANWB alarmcentrale
3. met Klein caravans.
Onze man van Aveco is echt goud waard. Wat een begrip en steun.
Hij schakelt ons door naar de alarmcentrale.
In eerste instantie lijkt het vlot te gaan en lijkt de ANWB bereidwillig - maar dan beginnen ze over foto's en dat we hem toch maar zelf mee terug moeten nemen.
Het getouwtrek begint, ze beginnen te rekken.
De emoties lopen hoog op.
We zijn afhankelijk van hulp maar worden aan ons lot overgelaten. Het opgesloten gevoel is verstikkend.
Ook bel ik de camping in Normandië. Misschien vind ik dat nog wel het moeilijkste: we zouden daar zijn tijdens 80 jaar D-Day en hadden onze camping al in januari geboekt.
Nu kun je nergens meer terecht.
F. weigert te annuleren: "Probeer een caravan te huren! Ik hou de plek nog voor je vrij."
Een idee waar ik morgen aan kan denken. Eerst moet die caravan naar Nederland.
Ik denk dat er gedurende deze gitzwarte dag minstens twintig telefoontjes zijn gepleegd.
Ook bij Klein kom ik er niet door. Ik vraag hen alvast een deur te bestellen in Duitsland en stuur foto's op.
Eigenlijk gaat het alleen met Aveco goed.
Dan belt J.: de ANWB heeft haar gevraagd of wij ermee kunnen rijden.
"Neen - zeker niet," was haar antwoord.
We krijgen geen hap door ons keel.
Maar het blijkt dat er bij Aveco doorgewerkt wordt want tot laat in de avond blijven ze contact zoeken.
En uiteindelijk, we zijn helemaal leeg, komt het verlossende woord.
Tussen twee en drie weken wordt de caravan gehaald.
Dan durf ik te googelen naar huurcaravans. Bingo - ik zal ze morgen bellen.
Maar we kunnen (vanuit Nederland) naar Normandië.
Na twee slapeloze nachten kan ik slapen.
Woensdag:
Bij het ontwaken maalt het alweer: "ik moet weer in de caravan om nog meer eruit te halen."
Ik durf het bijna niet voor te leggen, maar doe het toch.
De kans is groot dat de caravan niet in Nederland is voordat wij naar Normandë gaan.
We doen het voor het ontbijt. Manlief zet zijn lichaam tegen de deur terwijl ik van alles naar buiten gooi.
Kleren, toiletartikelen, eten.....
Het lukt en samen sluiten we echt voor de laatste keer deze deur.
Na het ontbijt, waar we eindelijk van kunnen genieten gaat het gebel door.
Manlief met Aveco en ik met met Klein. Godzijdank spreek ik met de eigenaresse aan wie ik het hele verhaal weer moet doen.
Ze pakt het kordaat aan. Heel anders dan gisteren.
De deur en scharnieren worden besteld.
Ook met Aveco komt het goed.
Ineens komt de melding dat de caravan vanmiddag al gehaald wordt. Hij gaat naar een depot in Nîmes vanwaar de ANWB hem en andere pechvogels zal komen ophalen.
We zijn overrompeld.
Tussendoor lukt het mij om een caravan te huren!!!!
Manlief taped de caravan af.
En om 14 uur wordt hij opgehaald.
Het is alsof er 100 kilo van me af valt wanneer we hem weg zien rijden.
De stress was killing. We wisten niet waar we het zoeken moesten.
Een rondje camping voor een impressie.
We gaan zaterdag, wanneer het hier noodweer wordt, richting Nederland.
Morgen en overmorgen kunnen we nog wat uitstapjes maken.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten