Het was al lange tijd een grote wens van P. Zo'n groot plat scherm.
"Mooi voor de sport."
Wij doen eindeloos met onze televisies. Nog nooit hebben we er één moeten vervangen omdat die kapot was.
Maar nu was de curator in het belendende gebouw aan het (uit)verkopen.
Het was half vijf en ik moest nog boodschappen doen voor het avondeten.
Voor de failliete winkel was niemand meer te bespeuren. De drangghekken waren weggehaald.
Mijn nieuwsgierigheid dreef me naar binnen.
Er waren nog zo'n dertig koopjesjagers - bijna allemaal van buitenlandse komaf. Vrouwen.
Ze hadden via de gsm contact met het thuisfront of met hun (in de auto wachtende) man.
Op de resterende artikelen werden nieuwe stickers geplakt: Van.....Voor.... Nu met 40% korting.
Ik liep naar de leeggekochte televisie-afdeling.
Daar stond nog één onaangebroken doos met de wens van P.
Een verkoper kwam naar mij toe. "Wilt u deze televisie?"
Ik knikte. Maar zei er meteen bij dat het vervoer een probleem was en legde uit dat P. ziek op bed lag.
"Dan brengen wij hem zo even."
Voor ik het wist stond er verkocht op de doos en kreeg ik een papiertje in mijn handen geduwd waar ik mee naar de kassa moest.
40% was doorgestreept. Hij had er 45% naast gezet.
Nu moet ik nog afstand doen van deze prima televisie, waar mijn moeder voor mij naar keek.
Dat maakt hem derdehands.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten