Ellen-dig

***********************
Het is half negen. Manlief schudt me wakker.
"We moeten naar huis - ik kan niet meer tegen deze pijn." De tranen lopen over zijn wangen.
Er schiet een brok naar mijn keel.

Terwijl hij van de kamer naar de douche strompelt ga ik inpakken. De allerliefste Eleonore helpt me met dragen van de bagage.

P. wil niet naar de plaatselijke huisarts. Hij blijft volhouden dat het weer trombose is. Ik betwijfel dat maar spreek hem niet tegen. Het is zijn lijf - hij voelt de pijn.
Lezers van Weg van mijn moeder kunnen zich waarschijnlijk nog hoofdstuk tien - Perikelen - herinneren.

Om kwart voor tien zeggen we "hopelijk tot ziens" tegen het zonnige Meursault.

Ik zit 725 kilometer achter het stuur en rijd in één streep naar Rotterdam.

Om half zes drop ik P. bij de eerste hulp van het Ikazia ziekenhuis. Zelf ga ik naar huis om de auto uit te laden.

P. komt om acht uur met de taxi naar huis. Volgens de arts is het geen trombose - maar desondanks trekt manlief een steunkous aan.

Wel heeft bloedonderzoek (dat is ook het enige wat telt bij een leukemie patiënt) uitgewezen dat er een infectie zit. Dat betekent een Augmentin kuurtje.

De leukocyten zijn helaas fors gestegen.
Nu ben ik niet zo gelukkig met het feit dat een assistent-arts van een ander ziekenhuis zich met deze materie bemoeit.

P. heeft aanstaande maandag namelijk al een afspraak staan met zijn eigen hematoloog. Maar de arts die hem vanmiddag heeft gezien, wil hem ook vrijdag nog eens zien.

P. weet nu al wat hem maandag wordt gezegd: chemo starten.

Sorry mensen - het ontbreekt me aan energie en inspiratie. Ik ben op.
Momenteel heb ik het leven niet lief.
**********************************************