Krukkruk

Dit is een vervolg op mijn vorige ziekenboeg blog.

Mocht u er invallen en niet weten waar het over gaat: dit valt onder mijn zogenaamde ventilatie blogjes.

Wij zijn nou eenmaal in de ongelukkige omstandigheid dat we veel moeten dokteren.

***

Vanmorgen schoot mij te binnen dat er nog een splinternieuwe kruk in de berging stond.

Die had ik drie jaar geleden gekocht toen ik aan mijn knie geopereerd moest worden. Ik heb 'm echter nooit gebruikt.

P. was er wel blij mee - want los lopen ging helemaal niet meer.

Krukkruk belde vanmorgen de Daniel den Hoed om zijn hematoloog te vertellen wat er aan de kuit was en om haar te raadplegen. Hij voelt zich bij geen arts zo prettig als bij dokter B.

Ze belde vanmiddag terug.

Ook zij was verbaasd dat er geen echo was gemaakt (gezien P's voorgeschiedenis) en stelde daarom voor naar de Spoedeisende Hulp van het Erasmus MC te gaan. Voor een echo.

Zij zou haar collega's aldaar bellen en inlichten.

Ideaal, want het ErMC en de DdH beschikken wel over het (omstreden) EPD, waar wij ook grote voorstanders van zijn.

We hadden geen ongelukkiger tijdstip kunnen kiezen, want om 17 uur stond heel rijdend Rotterdam stil. De Maastunnel was namelijk afgesloten.

Ik nam de verkeerde ingang - bij de Rochussenstraat. Daar vertelde de portier dat ik de ingang op de Westzeedijk moest nemen. 

Ik ben tegen het eenrichtingsverkeer in -en over fietspaden gereden om maar zo snel mogelijk in dat ziekenhuis te komen.

Daar hebben we uiteindelijk vijf uur gezeten. 

Slachtoffers van een groot verkeersongeval op de A16 gingen voor.

Op de echo was geen trombose waarneembaar. Maar de kuit was twee centimeter dikker dan zijn linkerbroeder.

Echtgenoot (enigszins teleurgesteld dat het niet was wat hij dacht) was het wachten beu en wilde naar huis. Maar een andere arts wilde hem nog zien en ik stond erop dat hij goede pijnstillers kreeg.

Het werd even fluisterend ruzieën daar in de wachtkamer - maar P. kon toch niet weg zonder mij.

Toen we weer naar binnen mochten werd hem een bed aangeboden en kreeg hij pijnstillers die vrijwel meteen aansloegen.

Godzijdank.

De internist (in opleiding) stond voor een raadsel. Hij ging naast het bed zitten en begon hardop na te denken.

En terwijl hij een afrondend gesprek met P. had verschenen daar zomaar twee rode vlekken op het pijnlijke been.

Ik zag het en de twee artsen zagen het.

Ongelooflijk - vlak voordat we weg zouden gaan. Ik stond bij wijze van spreken al met de jassen klaar.

De gefronste wenkbrauwen van de arts spraken boekdelen. Hij mompelde iets over een chirurg die er misschien maar even naar moest kijken.

"Waar denkt u aan," vroeg ik.

"Aan een ontsteking," was het antwoord.

(Dus waren de diagnose en aanpak van de Ikazia-artsen gisteren goed geweest. Hadden ze alleen maar even een echo gemaakt, dan was de trombose (wat bij het CLL-beeld past) meteen uitgesloten)

Er moest weer bloed geprikt worden. Dat werd direct gedaan, maar eer de uitslagen van het lab terugkwamen waren we weer een uur verder.

P. sukkelde dankzij de pijnstillers een beetje weg. Ik zag dat hij lijf en geest eindelijk kon ontspannen.

Ondertussen banjerde ik heen en weer over de gang. Nog nooit had ik zo'n grote en goed geoutilleerde Eerste Hulp gezien.

Mijn gebanjer werkte aanstekelijk. Uit twee andere kamers verschenen (geloof het of niet) vrouwen van binnengebrachte mannen. Ook zij wilden de benen strekken.

Of liever gezegd: zij wilden hun verhaal kwijt - want de toestand van hun mannen was een stuk zorgelijker dan die van P. Dat vond ik.

De één had hartproblemen en moest een nachtje blijven. De ander was in het Oude Luxor, voor aanvang van de voorstelling, onwel geworden en moest door de neuroloog gezien worden.

Een alleraardigste medische studente voorzag ons van drinken.

Uiteindelijk, om tien uur, kwam het verlossende woord.

De bloeduitslagen hadden niets nieuws opgeleverd. De diagnose van de ontsteking bleef gehandhaafd en we kregen nieuwe recepten voor andere antibiotica en zwaardere pijnstillers mee.

Had ik de laatste dagen regelmatig te maken gehad met een "eigenzinnige" echtgenoot: nu begroef Krukkruk de strijdbijl en gaf zich over.

Voor zijn eigen welzijn.

****