Zo voelde ik mij na drie uur slaap.
Schuttingtaal.
Sorry, maar ik geloof dat het gebruik van het woord klote in dit geval gerechtvaardigd is.
*******
P. liep ineens in pyamabroek en een natte winterjas de slaapkamer binnen, gevolgd door een eveneens natte Jacky.
Hij pakte zijn iPad.
"Wat doe je schat?"
'Ik ben aan het opstaan.'
"Huh?! Het is tien over vijf."
'Godver, nee toch?!
Ik dacht dat het acht uur was.'
Pas toen viel ik in slaap. Het wakker worden was een "onprettige ervaring."
Die ervaring speelde mij de hele dag parten.
We moesten naar de tandarts. In Middelburg: ik met de Mini en P. met de Peu.
Na de tandarts moest ik door naar Rotterdam voor doktersbezoek.
Het was stampvol op het overgelopen parkeerterrein.
Ik moest achteruit manoevreren.
Dat ging dus niet goed.
De achteruitrijpiepjes zwegen toen de bumber regelrecht op een muurtje van zo'n 30 centimeter hoogte afreed.
Kkkrrrgggg.
Foute boel!
Manlief stoof op mij af.
De bewoner kwam naar buiten.
Zijn muurtje had geen schrammetje.
Snoepy's bumber was er slechter aan toe.
Toen ik de auto voorzichtig het parkeerterrein opreed hoorde ik een alarmerend aanloopgeluid.
P. stond heftig te zwaaien.
(Gelukkig heeft hij in Ierland ook een keer een muurtje geramd, maar toen waren we niet verzekerd.)
Het spreekuur van de tandarts liep uit.
Dat gaf ons tijd om de verzekering en de hulpdienst te bellen.
'Je kunt niet met de Mini naar Rotterdam,' dacht P.
Hoe ik me voelde?
Moe. Doodmoe.Verdoofd. Maar bovenal: ik kon deze dag niet meer overzien..
'Ik rij je wel, bleef P. drammen.'
"Schat, laten we nou maar even wachten op de hulpdienst."
Geen gaatjes.
Nog nooit heb ik de tandartsenstoel zo lekker gevonden.
De hulpdienst was keurig op tijd en duwde wat aan de bumper.
Ik kon rijden.
P. reed een stuk achter mij aan en sloeg bij Goes af.
Ik tufte met de mist in mijn hoofd naar Rotterdam.
Voor de Van Brienenoordbrug ging het fout.
File.
De afspraak met de specialist kon ik wel vergeten. Die belde ik meteen af.
In de file staan betekende geheid dat ik achter het stuur in slaap zou vallen. Dus sloeg ik op de laatste nipper toch af en reed via Feijnoord naar huis.
Daar pakte ik in wat ik nodig had voor kerst.
Voedingsmiddelen met een beperkte houdbaarheidsdatum en de inhoud van de koelkast gingen in grote tassen.
Voor Amerika komen wij hier niet meer.
Ik haalde de bestelling bij Van Breggen op.
Heel Rotterdam was één klont auto's.
Het begin van de kerstvakantie waar ik helemaal geen rekening mee had gehouden.
De regen, de ruitenwisser en de koplampen van de tegenliggers werkten hypnotiserend.
Toen moest ik Breeman-schade aan de A15 (de door mij zo gehate snelweg) zien te vinden.
Ik vond het.
Maar ik zag ook dat het tegenliggende verkeer op de ventweg compleet vaststond.
De schade werd opgenomen. Schrikken!
Afspraak voor reparatie werd gemaakt.
De geweldige mannen van Breeman legden mij een sluiproute uit.
Mijn mistige brein probeerde het op te nemen.
Vraag mij niet hoe.....ik ben thuisgekomen.
De hele dag heb ik geteerd op één kop koffie.
Ik ben zonder eten naar bed gegaan.
*******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten