Zondag:
met een volgeladen auto op weg naar ons onderkomen voor de komende twee maanden.
We hebben dit appartement, dat op een prachtige locatie staat, vorig jaar uitgezocht.
We weten dat het in gedateerde staat is. In ieder geval zijn de bedden nieuw.
>>Een paar weken geleden heb ik de makelaar, die hier ook woont (een geluk bij een ongeluk), een checklist gestuurd.
Die checklist ging voornamelijk over schoonmaken.
De makelaar reageerde niet, dus mailde ik nog een keer.
Weer geen antwoord.
Nog eens mailen.
Uiteindelijk heb ik gebeld.
Ze zei dat ze de checklist zou nagaan, maar ik stond op een schriftelijke bevestiging.
Die kwam.<<
We zijn in de condo.
Het ziet er allemaal keurig uit. Wifi werkt.
P. laadt de auto uit.
Ik wil gaan uitpakken en maak het eerste kastje open................
Pas op: FOTO'S kun als schokkend ervaren worden.
De schrik slaat al snel om in boosheid.
We zijn moe. We willen ons settelen.
Het is Superbowl Sunday, dus de makelaar staat op het punt om weg te gaan.
Ik bel haar meteen, trek rubber handschoenen aan en ga alle keukenkasten leeghalen.
"Zelfs de gordijnen plakken," merkt mijn niet pietluttige man op.
Ja, alles plakt.
De makelaar komt.
Ze schrikt.
Ook in de slaapkamers zijn kasten vol.
Het is een bende.
Waar moet ik met onze spullen naartoe?
Ze pakt alles wat ik uit de kasten heb gehaald in en brengt het weg.
Ik sta naast haar als ze een schoonmaakster belt.
Die zal maandagochtend om 8 uur komen.
"Please tell her exactly what she has to clean."
Ik heb geen zin om te wachten en ga, nu er een paar slaapkamerkasten vrij zijn, uitpakken en inruimen.
Het servies gaat in de afwasmachine en laat ik op het aanrecht staan totdat de kastjes zijn schoongemaakt.
Wanneer het tijd is om te gaan koken stuit ik op dit....
P. sjeest naar de supermarkt om een koekenpan te kopen.
Om 22 uur liggen we in bed. Gebroken.
Ik neem een brufen, maar ik ben te moe om de slaap te vatten.
Maandag:
vroeg op.
P. staat me geweldig bij.
De Spaanse Armada gaat met schoonmaakkanonnen dit vuile appartement te lijf.
De makelaar brengt nieuwe pannen.
"I'm so aggravated," zegt ze wanneer we de flat nog eens doorlopen.
Blijkbaar heeft de eigenaar vorig jaar beloofd de badkamer aan te pakken.
Maar deels is het natuurlijk ook haar fout en dat weet ze dondersgoed.
Het laatste woord hierover is nog niet gezegd, vrees ik.
We hopen veel buiten te zijn.
Mogen we nu gaan genieten??
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten