De tweede etappe

 

Na een onrustige nacht (Jacky sloeg aan of gaf daar aanstalten toe zodra ze buiten, -op de gang of in een van de andere kamers  iets hoorde).

Ze waande zich blijkbaar veilig wanneer ze mijn lichaamstemperatuur voelde.

Echt ontspannen slapen was er voor mij niet bij.

 

Om 6 uur moest P. naar de wc waarna hij ook Jacky haar plas buiten liet doen.

Geen zin om nog een uur wakker in bed te blijven.

Wie weet konden we op een eerdere trein. We stonden geboekt voor 9.20 uur.

 

Inderdaad: we mochten om 8.20 uur mee.

Geweldig spannend was wel de paspoortcontrole van ons hondje.

Alles werd grondig geïnspecteerd en goed bevonden. Jacky kreeg haar eigen sticker op de voorruit.

 

 

Die trein was natuurlijk ook een ervaring waar ze van uit haar doen raakte.

Angsthaasje kroop veilig bij de baas op schoot.

 

Overigens kwamen wij gisteren in een weiland nog een verdwaalde asielzoeker tegen.

Ik was toch wat huiverig over ons logeeradres en de volgepakte auto die onder ons raam moest overnachten.

 

De beveiliging was aangescherpt, maar niet zo dat je er als reiziger last van had.

Wij dachten meer camera's te zien en op de viaducten stonden mensen op de uitkijk.

In de trein werd onze label gescand. Dat was nieuw.

 

Tja, en dan sta je om 8 uur op Britse bodem en tuf je rustig met vele korte stops over de M20, M25 en A1 naar The Dales.

Op zondag rijden is niet verkeerd.

Om twee uur bereikten we onze tweede overnachtingsplek in Hackforth/Bedale.

 

Alles kraakt en piept en is oud.

Maar de kamer is groot, de locatie perfect en nostalgischer kan bijna niet.