Vervolg
Woensdag: de laatste dag.
Morgen moet er ingepakt worden. Een Mini-cabrio inpakken is zoiets als een puzzel van 10.000 stukjes leggen.
Vandaag reden we de O-route naar Durness.
Een rit door wolken, mist en regen. De thermostaat daalde tot onder de tien graden.
Woensdag: de laatste dag.
Morgen moet er ingepakt worden. Een Mini-cabrio inpakken is zoiets als een puzzel van 10.000 stukjes leggen.
Vandaag reden we de O-route naar Durness.
Een rit door wolken, mist en regen. De thermostaat daalde tot onder de tien graden.
We lunchten In Durness, tegelijk met een bus toeristen uit "ons voorland."
Zij hadden het restaurant in beslag genomen, maar moesten afrekenen in de pub waar wij een chowder zaten te eten.
Het was blijkbaar lunch voor/op eigen rekening, want een aantal passagiers stond buiten uit eigen tas te nassen.
Bij de bar ging het afrekenen niet soepel.
Sommigen hadden, bij gebrek aan ruimte, een tafel met anderen gedeeld en zo kon het gebeuren dat tafel 16a verwisseld werd met tafel 16b.
"No we only had one tea and no ale."
'O sorry, my husband had the ale,' klonk het achter in de rij.
"So did I. But only half a pint."
Het arme mens achter de tap werd er gek van.
"I already payed for somebody's lu," hoorde ik iemand zeggen.
Daarna moesten ze allemaal nog naar die ene wc, die de pub rijk was.
Godzijdank was ik direct bij binnenkomst geweest.
Gekibbel. Gedram. Gedrang. Gezeur.
"I can't stand that long," riep een vrouw achterin de rij. Ze stak haar wandelstok demonstratief omhoog, maar ze werd volkomen genegeerd.
"Oldest trick in the book," hoorde ik iemand mompelen.
Maar toen was het wc-papier op en moest het meisje achter de bar in actie komen.
Ondertussen stond de bus ongeduldig stationair te brommen.
Ons voorland?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten