Politiek

Het is vrijdag.

We besluiten naar the pool te gaan.

Ik hoor alleen maar Engels Engels.

"Gosh, this sounds like little Britain."

Ik denk aardig -en leuk te zijn.

Maar dan staat er een stevige tante (begin 80?) op die mij toesnauwt dat ze geen Britse is, maar een Engelse.

Deze dame heeft een wat ielige man die wegduikt wanneer zij haar aanval op mij opent.

De andere Britten kunnen mijn vriendelijk bedoelde opmerking wel waarderen.

Ik ben nog zo stom om de vrouw uit te leggen dat Engeland ook onder het Britse Koninkrijk valt, maar haar verontwaardiging is niet te temmen en dus loop ik gewoon door.

Ik begrijp haar oververhitte reactie wel.

Het is exemplarisch voor de situatie in Europa en in het VK bij uitstek. Maar ik vind het wel hoogst onbehoorlijk.

De vrouw is een typisch "controller."

Ze klaagt.

Ze observeert.

Ze is een mengeling van Mrs. Bucket en Ma Flodder.

Later komt ze naar me toe om haar verontschuldigingen aan te bieden. Toch dramt ze door over het feit dat ze niet Brits genoemd wil worden.

"Too many nationalities call themselves British. I am English."

'Whatever,' is mijn botte reactie.

Ik heb helemaal geen zin in een discussie.

Later ontmoet ik mensen uit Wales en ben ik blij dat ik "Brits" staande houd.

J. uit Nieuw-Zeeland komt naar me toe terwijl ik nog zit uit te stomen.

"What is your political party called, Ellen?"

Huh?

Wat nou weer.

Ze legt uit dat ik als politician op Facebook geregistreerd sta.

Ik kijk, maar kan het bij mijzelf niet terugvinden.

J. haalt haar iPad en toont het bewijs.

Manlief heeft dan al uitgeplozen dat "independent" gelinkt is aan een (erg rode) politieke partij.

Dat was het niet toen ik mijzelf registreerde bij Facebook.

Maar goed.

Ik ben dus "politician" geweest, waarmee de wens van mijn moeder even in vervulling is gegaan.

Inmiddels is Ellen gewoon weer schrijver/blogger.

No longer independent, maar zelfstandig.

*********