Sinds maart 2020 kamp ik met extreem hoge bloeddruk.
Stress dachten huisarts en ik.
Covid-19 werd als boosdoener aangewezen.
Ik had ook angstaanvallen. Drukkend gevoel op de borst.
Huisarts verhoogde mijn medicatie tot twee keer toe.
Vreemd. Ik was een paar jaar geleden nog door de cardiologische mangel gehaald.
Scans, echo's - de hele ratteplan.
Alles was goed.
En de bloeddruk was juist laag. Soms te laag.
Ik was het, na terugkomst in Nederland, zat.
En ook de huisarts, teleurgesteld dat de vakantie geen wonderen had uitgericht, vond dat de specialist mij moest zien.
Vasculaire (vaten) geneeskunde dit keer.
Aangezien ik vanmorgen voor dag en dauw het huis moest verlaten was ik mij gisteren vast laten inschrijven.
Het Erasmus MC is ultra modern, dus je even voorbereiden en uitzoeken waar je moet zijn is verstandig.
Ik reed via de Maasboulevard naar de Westzeedijk waar ik de auto in de garage wilde zetten.
Dat leek goed te gaan tot...............ik in een file terechtkwam.
Een lange file, veroorzaakt door wegopbrekingen.
Alles moest in één baan.
Dit is de weg naar het Erasmus MC, ook voor ambulances.
Als ik nu een sirene hoor, dan......, dacht ik.
En....................ik hoorde een sirene.
Paniek alom, want niemand kon een kant op.
Ik wist mijn Peu'tje tussen een lantaarnpaal en wegwijzerbord te manoevreren, maar voor me bleven ze stil staan.
Niemand durfde het kruispunt over.
De sirenes werden harder en sneller gezet, maar dat hielp niet.
Er kwam geen beweging in die drie auto's.
Een agent sprong uit de auto en rende naar voren.
Eindelijk...
Ik begrijp echt niet dat hulptroepen deze weg nog nemen.
De wegopbrekingen gaan nog maanden duren en de situatie is gewoon onmogelijk.
↑(De foto heb ik op de terugweg gemaakt.)
Ik bereikte de garage, waar ik uiteindelijk een half uur heb gestaan.
€2,70 vind ik nogal stevig voor een ziekenhuisgarage - waar je nou niet bepaald voor de lol staat.
In het ziekenhuis was iedereen zeer behulpzaam.
Druk was het niet.
Een bloemetje voor een patiënt kopen is er niet (meer) bij.
↓Met enig weemoed keek ik naar de vorderende afbraak van het Dijkzigt ziekenhuis.
Het riep herinneringen op, zoals toen mijn oma er als een van de eerste patiënten in 1960 werd opgenomen. We vonden het toen een heel modern ziekenhuis.
Een paar jaar geleden bezocht ik een zieke vriendin en toen schrok ik van de vervallen toestand.
↑Na hooguit drie minuten verscheen mijn volgnummer op het scherm.
Ik had mijn lesje geleerd en reed vanmorgen om kwart over zeven via de stad naar Museum Boymans om de auto aldaar in de garage te zetten.
Maar ook hier was de weg versperd en dus parkeerde ik hem voor Boymans en liep ik naar het ziekenhuis. Die wandeling van tien minuten deed me goed.
Het was nog donker.
In het ziekenhuis had ik door dat ik mijn mondkapje binnenstebuiten had opgezet.
Ik kreeg een nieuwe.
Bij iedere ingang staan zuilen die een dagpasje uitspuwen wanneer je je rijbewijs of paspoort scant.
Daar staat precies op welke afspraken je hebt en waar je moet zijn.
Er komt dus geen afsprakenkaart meer aan te pas.
Eenmaal op de afdeling scan je je dagpasje waarmee je je aanmeldt.
De doemdenker in mij denkt dan natuurlijk: en als het systeem nu uitvalt?
De uitleg in de brief mag wat mij betreft wat duidelijker.
Zo wist ik niet dat in eerst aan een 40-minuten meter moest.
De ruimte was in drieën verdeeld door schotten.
Tegenover mij op wel twee meter afstand zat een mevrouw die duidelijk stamgast was.
Ze had bij binnenkomst geen mondkapje, maar een plastic scherm voor.
Die zette ze af.
Ik voelde mijn bloeddruk stijgen.
Er kwam nog een meneer, die ik niet kon zien maar wel kon horen.
"Wilt u een krantje?"
"Nee, dank zuster - dan ga ik mij opwinden."
Patiëntenhumor.
"Moet ik mijn mondkapje ophouden," vroeg hij.
"Ja, die regel stellen wij," zei de verpleegster.
"Die regel geldt in het hele ziekenhuis," zei ik.
De verpleegster keek naar de stamgast.
"U heeft hem afgedaan?"
"Ja, we zitten ver van elkaar - dus dan hoeft het niet. En ik wil zo nu en dan iets drinken."
Dat er meer dan genoeg afstand was, klopt. En ook de schotten gaven een veilige impressie.
Maar regel is regel!!!
De verpleegster mompelde iets van "aan anderen denken" - maar ze verplichtte de vrouw tot niets en dat vond ik slecht.
Vervolgens moest ik naar cardiologie voor de 24-uurs meter.
Dat attribuut is niet echt met zijn tijd meegegaan.
Het slangetje werd kruip door sluip door aangelegd en het kastje paste ternauwernood in mijn broekzak.
Waarom geen houdertje met een hengsel zodat je hem om je nek kunt hangen?
Dat wordt vannacht nog wat wanneer ik (slaapdronken) naar de wc moet.
Het werd ook nog wat toen ik na het bloedprikken op de wc in een potje urine moest opvangen. Juist toen begon de manchet om mijn arm op te zwellen.
De activiteiten houd ik nauwkeurig bij:
15.15 - 17 uur werk op laptop.
Tijdens het tikken van dit blogje zijn er zes metingen gedaan.
Ik hoop dat ze perfect zijn.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten