"Met een stok, oma"

Naar aanleiding van een flink aantal besmettingen met de Britse mutant op de school in Berschenhoek, eind december, kreeg heel Lansingerland een oproep zich te laten testen.

Bijna 45.000 inwoners deden vrijwillig mee. 27000 monsters zijn inmiddels geanalyseerd.

Resultaat halverwege: 242 positief waarvan 12% de Britse variant heeft, die vooral is waargenomen op en rond de school. 

Dat valt gelukkig mee. 

Ook mijn zoon, schoondochter en kleinzoon van drie lieten zich testen.

Ik maakte mij zorgen om mijn kleine lieveling. Hoe zou hij getest worden?

Vriendinnen stelden mij gerust: "met het sabbelsponsje, El." 

Daar hield ik me aan vast. Het beeld van een tegenstribbelende, angstig gillende peuter probeerde ik te verdringen.

Tutti kan van een klein stootje een drama maken.

We whatsappten:

"Hi schat."

"Hi oma."

"Waar ben jij geweest?"

"Bij de dokter, oma. Ik ben bij de dokter geweest."

Ik deed verrast. 

>>>Een paar weken geleden heb ik (nadat ik hem geen troostende zoen wilde geven op zijn - volgens hem - pijnlijke mond) uitgelegd wat mij van innige knuffels weerhield.

"Corona is een beestje in de lucht dat je niet kunt zien, maar dat mensen ziek maakt. Daarom kan ik ook papa en mama niet knuffelen en daarom dragen wij mondkapjes. We willen niet ziek worden."

Of hij het begreep weet ik niet, maar hij accepteerde het wel.<<<

"Waarom was je bij de dokter, schat?"

"Om te testen. En papa en mama ook."

"Goh, wat goed. Moest je sabbelen op een sponsje?"

Hij keek me verbaasd aan.

"Nee hoor."

"O, hoe deed de dokter het dan?"

"Met een stok, oma."

Ik probeerde mij schrik te verbergen. 

"Het kriebelde." 

Hij lachte erbij waaruit ik opmaakte dat het geen traumatische ervaring was geweest.

"Kwamen er traantjes," vroeg ik terwijl ik mijn eigen waterlanders nauwelijks kon bedwingen.

"Nee joh."

"Wow, schat. Wat ben ik trots op jou!!! Heel erg trots."

Hij glunderde.

"Cor kreeg ook een stok in zijn neus." Cor is zijn onafscheidelijke knuffel in moeilijke tijden.

"En was Cor net zo flink als jij?"

Hij knikte en stak nog een kroepoekje in zijn mond.

"Kijk eens wat ik gekregen heb, oma."

"Wat leuk!! Een nieuwe knuffel. Heb je die van papa en mama gekregen?"

"Nee, van de dokter."

We kletsten nog wat door en naar ik later van schoondochter begreep was de sponsjes test eigenlijk een lastige optie.

Er moet voldoende speeksel zijn, ze moeten het erg lang in hun mond houden en de kans op mislukking is aanwezig waarna het nog eens moet. 

Tutti zat op schoot bij zijn vader in de speciaal voor gezinnen, met balonnen versierde, testruimte. 

Twee ervaren testers testten vader en zoon tegelijk. Zo kon Tutti geen reactie van zijn vader zien.

Goed doordacht allemaal.

"En nu gaan we nasi eten, oma." En weer verdween er een kroepoekje in zijn mond. 

Een tikkeltje lastig voor een lijnende oma rond etenstijd.

"Met pindakaassaus."

"Wat ga jij eten, oma?"

Ik liep met de telefoon naar een pan rode kool. Een restje van kerstmis.

"Rode kool met een hamburger."

"O."

"Niet zo lekker als nasi."

"Nee. Ga je ook een eitje bakken, mama?"

Het is duidelijk en tevens een opluchting voor deze overbezorgde oma:

 eten is belangrijker voor mijn kleinzoon dan de Covid-test.

*****